از خوی تو خسته‌ایم و از هجرانت

در دست تو عاجزیم و در دستانت

نوش از کف تو مزیم و از مرجانت

دُر از لب تو چینم و از دندانت

ناوک‌زن سینه‌ها شود مژگانت

افسون‌گر دردها شود مرجانت

چون درد بدید‌، آن لب‌ِ افسون‌خوانت

از دست لبت گریخت در دندانت

چو خاک سیه را دهی آب روشن

به سالی گلی بردهد بوستانت

منم خاک تو گر دهی آب لطفم

دهم صد گل شکر در یک زمانت

ندارم زَهرهٔ بوس لبانت

چه بوسم؟ آستین یا آستانت‌؟

چنانم کش که دور از آستانت

رمیمی باشم از دست استخوانت

اگر مرغی پرید از گلستان‌ت

پرستد نسر طایر ز آسمان‌ت

یکی عیب است اگر ناید گرانت

که بویی در نمک دارد دهانت

ای عقل نواله‌پیچِ خوانت

جان بنده‌نویس‌ِ آستانت

گفت کای چرخ بنده فرمانت

و‌اختر‌ِ فرخ آفرین‌خوانت

ای چو چشم سوزن عیسی دهانت

هست گویی رشتهٔ مریم میانت

چون دم عیسی‌زنی از چشم سوزن

چشمهٔ خورشید گردد جان فشانت

آنچه بر مریم ز راه آستین زد

[...]

چون نیست، گر از پیش روی، پیشانت

ور راه ز پس قطع کنی پایانت

صد راه ز هر ذرّه همی برخیزد

تا خود به کدام ره درافتد جانت

چون آینه پشت و رو شود یکسانت

هم این ماند همان، نه این نه آنت

امروز چنانکه جانْت در جسم گم است

فردا جسم تو گم شود در جانت

چون بسیارست ضعف در ایمانت

هرگز نبود حدیث مرگ آسانت

چندین مگری ز مرگ اگر جان داری

کان میباید که باز خندد جانت

چو سوسن شکر گفت از هر زبانت

ازان افراخت سر سوی جهانت

ز ذات خویش دیده لامکانت

در آنجا بود کل عین العیانت

کشم در تنگ بیز امتحانت

ببینم احترام و قدر جانت

ز حال خود خبر نه این زمانت

ولی چون بر لب آید مرغ جانت

تفحص گر کنی از نقد جانت

تحیّر بیش گردد هر زمانت

کجا بوید گل توحید جانت

که بوی شرک آید از دهانت

چراغی در بیابانست جانت

که مشکات تن آمد سدِّ آنت