زمانی برق پر خنده، زمانی رعد پر ناله

چنان مادر ابر سوک عروس سیزده ساله

و گشته زین پرند سبز شاخ بید بنساله

چنان چون اشک مهجوران نشسته ژاله بر لاله

گشت جهان کودکی دوازده ساله

از سمنش روی وز بنفشه گلاله

آمد نازان ز هند مرغ بهاری

روی نهاده به ما جغاله جغاله

بی‌سلب و مفرش پرندی و رومی

[...]

به رویِ دوست بر دو گّونه لاله

بُتان را از نکُویی وَز پیاله.

نهاده پیش او زرّین پیاله

به جای می درو افگنده ژاله

ز شادی‌شان همی خندید لاله

به دست اندرش یاقوتین پیاله

دلش ساقی و دو دیده پیاله

رخش مِیْ خوار بر خیری و لاله

ز بس بر دستها پُر مر پیاله

تو گفتی بود یکسر دشت لاله

درود از من بدان خود روی لاله

که دارد چشمم آگنده به ژاله

چون ابر مکن دیده را نگارا

بر روی خود از اشک همچو ژاله

لاله ست رخ تو و زیانش دارد

گردد تبه از ژاله برگ لاله

از عشق آن دو نرجس وز مهر آن دو لاله

بی خواب و بی‌قرارم چون بر گلت کلاله

خدمت کنم به پیشت همچون صراحی از جان

تا برنهی لبم را بر لبت چون پیاله

تا روز ژاله بارد از چشم همچو رودم

[...]

چون درآمد وصال را حاله

سرد شد گفت و گوی دلّاله

از شگرفی به تیر خوش ناله

بر کمان دوز حلق بزغاله

سعد ملک ای وزیر دریا دل

کف راد تو ابر پر ژاله

روید از ژاله کف رادت

پر رخ سائلان تو لاله

بهر گاوی خجندی رواق

[...]

چون در آمد وصال را حاله

محو شد گفت و گوی دلاله

می خورد به پاییز درخت از ژاله

شد مست و شکوفه می‌کند یک ساله

از بهر شکوفه کردنش بین که چمن

بنهاد هزار طشت لعل از لاله

چون شد به قیاس هفت ساله

آمود بنفشه گرد لاله

چندانکه در او نمود ناله

زان سفره نخورد یک نواله

سینهٔ مرغ و پشت بزغاله

همه مردار‌های ده ساله

چنین گفته‌ست بوبکر سفاله

که با او هست پیوسته حواله

کسی را دین بوَد هفتاد ساله

به کفرش چون توان دیدن حواله؟