ولقد لسعت حیة الهوی کبدی

فلا طبیب لها و لاراق

الا الحبیب الذی شفعت به

فعنده رقیتی و تریاق

درود از من بدان مشهور آفاق

که دارد مر مرا از کام دل طاق

ای خداوند خراسان و شهنشاه عراق

ای به مردی و به شاهی برده از شاهان سباق

ای سپاهت را سپاهان رایتت را ری مکان

ای ز ایران تا به توران بندگانت را وثاق

ای جهان را تازه کرده رسم و آیین پدر

[...]

ابا گیو کو بد به ناورد طاق

نشسته ابا سروران عراق

چرا همی بگزینی تو بر وصال فراق

چرا همی ز خراسان روی به‌ سوی عراق

تن مرا تو همی امتحان کنی به بلا

دل مرا تو همی آزمون‌ کنی به فراق

تو را که گفت که بُگسِل ز بیعت و پیمان

[...]

خدایگان وزیران تویی به استحقاق

غیاث دولت عالی تویی علی الاطلاق

نظام نیست مبارک‌تر از تو در اسلام

هُمام نیست همایون‌تر از تو در آفاق

شرف‌گرفت به شاه تو دودهٔ سلجوق

[...]

مجمعی دیده‌ام پر از عشاق

جسته از بند گنبد زراق

چون برو کرد نور حق اشراق

بذل کرد از مکارم اخلاق

دو وشاقند بسته دردو وثاق

بر میان بهر بندگیت نطاق

آینهٔ دل ز زنگ کفر و نفاق

نشود روشن از خلاف و شقاق

آن زمان کایزد آفرید آفاق

هیچ بد نافرید بر اطلاق

از برای وفات تخم نفاق

نقد خوارزم کم برد به عراق

نامد اندر سراسر آفاق

پای مردی چنوی بر میثاق

چشم روشن بروی تست اسحاق

چون سماعیل شهره در آفاق

بل به فرمان حق به استحقاق

ریختم نز ره ریا و نفاق

حیدری نیست اندرین آفاق

دهد این گَنده پیر را سه طلاق

گفت باشد مرا دو جای وثاق

دل زرّاق و محبر ورّاق

ای شهنشه ز روی استحقاق

از پی ملکت همه آفاق

از شها حجاز و شام و عراق

بلکه از خلق جملهٔ آفاق

تا بوی در کنار وصل و فراق

دفتری از مکارم الاخلاق