به عشق اندر نیازش ناز گردد

به ناز اندر بلند آواز گردد

کسی کاو با کسی بد ساز گردد

بِدو روزی همان بد باز گردد

نه روی آن که از در بازگردد

نه رای آن که قفل‌انداز گردد

کجا پرگار گردش‌ساز گردد

به گردش‌گاهِ اول باز گردد

پرگار چو طوف‌ساز گردد

در گام نخست باز گردد

نه گبری کو درین دم باز گردد

بیک فضل تو صاحب راز گردد؟

نه روی آنکه بی دمساز گردد

نه برگ آنکه از گل باز گردد

چو علمت با خبر انباز گردد

عمل با هر دو آن دمساز گردد

چو علمت با علم انباز گردد

همه کار تو برگ و ساز گردد

چوعلمت باعمل همراز گردد

عمل با علم تو انباز گردد

ترا در خاک چون جان باز گردد

بسوی ذات کل اعزاز گردد

خوشا آن دم که چون جان باز گردد

درون جزو و کلّی راز گردد

دعاگو را توقّع بود صدرا

که چون عمری ترا دمساز گردد

بصد ترتیب و تشریف و نوازش

ز دیگر بندگان ممتاز گردد

چو دارد مایه از خاک جنابت

[...]

خضری که عمر ز آبت بکشد دراز گردد

در مرگ برخورنده ابدا فراز گردد

چو نظر کنی به بالا سوی آسمان اعلا

دو هزار در ز رحمت ز بهشت باز گردد

چو فتاد سایه تو سوی مفسد‌ان مجرم

[...]

جفا کن بو که این دل بازگردد

دمی با جان من دمساز گردد

به رعنایی چنین مخرام و مستیز

که شهری نیم کشت ناز گردد

چو نامت گویم و ناله برآرم

[...]

دلش با نورِ حقّ همراز گردد

از آن راهی که آمد باز گردد

به شب با اختران دمساز گردد

چو روز آید دگر ره باز گردد

گرفتم دولتم دمساز گردد

کجا روز جوانی باز گردد

پری با دیو چون همراز گردد

هما با بوم چون دمساز گردد

کسی کو با کسی بدساز گردد

بدو روزی همان بد باز گردد