همالانم همه از بخت نازند

گهی اسپ و گهی نازش طرازند

همالان تو در شادی و نازند

به کام دل همه گردن فرازند

چون آهوکان سم بنهند و بگرازند

گویی که همه مهرهٔ نرد شبه بازند

آن گردن مخروط هر آنگه که بیازند

دو گوشهٔ شیزین کمانی بطرازند

چون همی از باغ بوی زلف یار ما زند

هر که متواریست اکنون خیمه بر صحرا زند

دلبر اکنون هر کجا رنگیست رخت آنجا برد

عاشق اکنون هر کجا بوییست آه آنجا زند

بینوایان را کنون دست صبا بر شاخ گل

[...]

باش تا حسن نگارم خیمه بر صحرا زند

شورها بینی که اندر حبة الماوا زند

از علای خلق او عالم چو علیین شود

پس خطابش قرب «سبحان الذی اسری» زند

کیست کو پهلو زند با آنکه دولتخانه را

[...]

دل منه با زنان از آنکه زنان

مرد را کوزهٔ فقع سازند

تا بود پر زنند بوسه بر آن

چون تهی شد ز دست بندازند

خاکیان جان نثار او سازند

قدسیان خرقه‌ها در اندازند

چون به باغ خدای بگرازند

هرچه تلقین بود بیندازند

قوت عیسی چو ز آسمان سازند

هم بدانجاش خانه پردازند

زادگان چون رحم بپردازند

سفر مرگ خویش را سازند

دختران چون فسانه پردازند

دوک ریسند و لعبتک بازند

دوستان گنج‌خانهٔ رازند

رنج‌بردار و گنج پردازند

لیک اگر یورتگه ز عزّ سازند

هم ازو خرگهیت پردازند

لیک گه عزّ و گاه ذُل سازند

کار و بارت همه براندازند

صوفیانی که کاسه پردازند

چشم تحقیق را همه گازند

صفدرانی که محرم رازند

سوی خصم تو ناوک اندازند

همه رعنای و سر تهی تازند

کور زشت و کر خرآوازند

فسون‌سازان که از مَه مُهره سازند

به چشم‌افسای همت حقه بازند

مسی کز وی مرا دستینه سازند

بِهْ از سیمی که در دستم گدازند

چنان بزمی که شاهان را طرازند

بسازیدش کز آن بهتر نسازند