خوی مردمی هیچ دارد همی

پی نامداران سپارد همی

تو گفتی هوا ژاله بارد همی

به سنگ اندرون لاله کارد همی

تو گویی هوا ابر دارد همی

وزان ابر الماس بارد همی

تو گفتی جهان ابر دارد همی

وزان ابر الماس بارد همی

تو گفتی هوا تیغ بارد همی

جهان یکسره میغ دارد همی

توگفتی هوا تیغ بارد همی

بخاک اندرون لاله کارد همی

حلقهٔ زلفش به گل بر غالیه دارد همی

گل به بوی غالیه سنبل به بار آرد همی

نیست سنبل کان خط مشکین آن ترک منست

دیده چون آنرا ببیند سنبل انگارد همی

عذر جانست آن رخ و آن غمزگان آزار دل

[...]

سر از آسمان بر گذارد همی

ز شمشیر او مرگ بارد همی

نگاری کجا گوهر آرد همی

نباشد جز آن کاو نگارد همی

بر این هر دو دم کاو برآرد همی

یکایک دم ما شمارد همی

گهرهای کانی وی آرد همی

جهان هم بدو نیز دارد همی

تو گفتی هوا لاله کارد همی

ز پولاد بیجاده بارد همی

ز خنجر به زخم آتش آرد همی

ز گرز گران کوه بارد همی

به دل طمع دینار نارد همی

همه تخم پیکار کارد همی

تو گفتی ز بس خون که بارد همی

جهان زخم خنجر سرآرد همی

درختیست کو شادی آرد همی

وز او میوه فرهنگ بارد همی

ترا آنکه شد گوش دارد همی

وزاو دل ترا یاد نارد همی

ابر زنگاری بهامون رنگ بردارد همی

باغ و بستان لعبتان خوش ببردارد همی

بر درختان صورت جوزا پدید آرد همی

هرکه بیند بوستان را چرخ پندارد همی

باد بر گل بار مشک تبتی آرد همی

[...]

کسی کو سرکینه خارد همی

زمانه بدو تیغ بارد همی

آن‌ که از سنبل نقاب ارغوان آرد همی

عیش او بر چهرهٔ من زعفران کارد همی

هر کجا خواهم‌ که دریابم سبک دیدار او

باز یابم زو که با من سرگران دارد همی

ابر دیدستی‌ که باران بارد اندر نوبهار

[...]