شوم با مهر گویم کامگارا

به نام خویش یاور باش مارا

فرامش کردی آن درد و بلا را

که از مهرش ترا بوده‌ست و ما را

نشاید بیش ازین کردن مدارا

که رازم در جهان شد آشکارا

همی گویم خدایا کردگارا

بزرگا کامگارا بردبارا

نجویم بیش ازین با دل مدارا

کنم رازش به گیتی آشکارا

نه دانش روی برتابد قضا را

نه مردی دست برپیچد بلا را

بسی کردم نهان و آشکارا

به نرمی با دل مسکین مدارا

دریغا رفته رنج و روزگارا

کزیشان خود دریغی ماند ما را

که بس خواری نماید دوست ما را

همی دیدم من این روز آشکارا

شگفتا پر فریبا روزگارا

که چون دارد زبون خویش ما را

به خشم اندر بکن لختی مدارا

مکن بدمهری خویش آشکارا

به ویسه گفت رامین زود ما را

به شه بر، گشت باید آشکارا

نه مردم گر کنم زین پس مدارا

بهل تا گردد این راز آشکارا

مرادی رسول آمد از نزد یارا

که نز یار یادآوری نزد یارا

دیار تو اینجاست لیکن تو گفتی

که دائم دیارم بود نز یارا

خوشا روزگارا که ما را بیک جا

[...]

زمین از سنبل و سوسن شده پر عنبر سارا

ز گلنار و گل و خیری شده یاقوت گون خارا

دو زلف تو صنما عنبر و تو عطاری

به عنبر تو همی حاجب اوفتد ما را

مرا فراق تو دیوانه کرد و سرگردان

ز بهر ایزد دریاب مر مرا یارا

بمان بر تن من زلف عنبرینت که هست

[...]

چون عهده نمی‌شود کسی فردا را

حالی خوش دار این دل پر سودا را

می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه

بسیار بتابد و نیابد ما را

چون عهده نمی‌شود کسی فردا را،

حالی خوش کن تو این دلِ سودا را،

می نوش به ماهتاب، ای ماه که ماه

بسیار بگردد و نیابد ما را.

پیش گیرم طریق تقوا را

از برای صلاح عقبا را ،

از برای صلاح دنیا را

پرورش او دهد هیولا را