ای فرومایه و در کون هل و بی شرم و خبیث

آفریده شده از فریه و سردی و سنه

ای بچه حمدونه غلیواژ غلیواژ

ترسم بربایدت به طاق اندر برجه

دهقان بی ده است و شتربان بی شتر

پالان بی خر است و کلیدان بی تزه

من بر تو فکنده ظن نیکو

و ابلیس ترا ز ره فکنده

مانند کسیکه روز باران

بارانی پوشد از کونده

آنگاه که من هجات گویم

تو ریش کنی و زنت رنبه

دو چیزش برکن و دو بشکن

مندیش ز غلغل و ز غنبه

دندانش بگاز و دیده بانگشت

پهلو بدبوس و سر به چنبه

ای بزفتی علم بگرد جهان

بر نگردم بتو مگر بمری

گرچه سختی چو نخلکه مغزت

جمله بیرون کنم بچاره گری

اگر این چیستان تو بگشایی

گوی دانش ز موبدان ببری

سوری! تو جهانرا بدل ماتم سوری

زیرا که جهانرا بدل ماتم سوری

باده خور و مستی کن مستی چه کنی از غم

دانی که به از مستی صد راه یکی مستی

پای او افراشتند اینجا چنانک

تو براز کون راژها افراشتی

بافکاری بود در شهر هری

داشت زیبا روی و رعنا دختری

نیابی در جهان بی مهر یاری

نه فرسنگی و نه فرسنگساری

ز بس بود بشکوه و بافرهی

جهان دید او را خواری شهی

الا تا درایند طوطی و شارک

الا تا سرایند قمری و ساری

گرد گرداب مگرد ای که ندانی تو شنا

که شوی غرقه چو ناگاهی ناغوش خوری

رفت ریمن مرد خام لک درای

پیش آن فرتوت پیر ژاژخای

بکرده راست با مزمار شهرود

بکرده راست با بربط ربابا

چون قلم بست او میان در هجو تو لیکن دهانش

چون دوات از گفته‌های خویشتن پر لوش باد

هر که را شاه جهان بردارد و بنوازدش

در سخا گر قطره‌ای باشد چو صد دریا شود

آن نمی‌بینی که در باغ و چمن از خارها

در بهاران ز ابر نیسانی چه گل پیدا شود