خدایگان وزیران شرق عزالدین

یگانه دو جهان قطب عالم معنی

کمال گیتی طاهر که در وجود چو نام

بریست از همه نقصی چو علت اولی

نظام کشور چارم که صدر چرخ ششم

[...]

به جستجوی کریمی مشاورت کردم

ز روی نسبت و با چرخ و تیر مستوفی

نشان دهمت گفت گفتمش کو گفت

کریم کشور کرمان ظهیر مستوفی

وقتی که داشتم دل و دستی چو دیگران

[...]

ز لفظ خواجه دنیی نصیر ملت و دین

که باد صد یک عمرش نهایت پیری

شنیده‌ام ز دو پیر و جوان که کرد انشاء

دو نظم خوب به شکر و شکایت پیری

یکی ز گفته پیری که بد همه سخنش

[...]

ای در ندب علو فلک را

قدر تو سه ضربه داده پیشی

در لوح فضای بارگاهت

مه بوده در آرزوی خیشی

از مرتبه طیلسان برجیس

[...]

ایزد چو خصال خوب دادم

ای کاش مرا حیا ندادی

چون داد حیا در این حیاتم

از رزق دری دگر گشادی

گر شب نبدی و شکر خلوت

[...]

به امر نافذ مخدوم صاحب دیوان

بهاء دولت و دین خواجه مبارک پی

کمینه چاکر فرمان پذیر حق دارش

به دست خویش که فرمان پذیرش آمدنی

کدام چاکر داعیش مجد پارسی آن

[...]

پناه و قدوه آفاق مجد دولت و دین

که نیست در همه عالم چو تو سخندانی

ز رای روشن تو لمعه ای و خورشیدی

ز جام خاطر تو جرعه ای و سحبانی

به فضل و دانش و تدبیر آصف دگری

[...]

ای لفظ تو آب زندگانی

وی کلک تو اصل شادمانی

خط تو که جان ازوست واله

جانیست ز غایت روانی

بیخ قلم تو شاخ دولت

[...]

دوات بودی عمری به پیش هر قلمی

به گاه شاهدی و کودکی و نیکوئی

شدی بزرگ به کار قلم شدی مشغول

سرت برند یکی کودک از هنرجوئی

دوات نیستی اکنون قلم شدی زیراک

[...]

دوش با عقل دوربین گفتم

کای مبرا ز سهو و کژبینی

مایه جان ز راه ترتیبی

دایه تن ز روی تزئینی

حاکی غیب گویمت و آنی

[...]

قصد کردی به تصنع ز حسد در حق من

یعنی از سامری آموخته ام حیله گری

من ندانستم با اینهمه استادی تو

که در این کار ز خر خرتر و از سگ بتری

من توانم که جزای بد تو بد نکنم

[...]

به گاه بزرگی بریدند حلقت

غلامان ز مظلومی و عجز و خردی

تو روئین تنی با بزرگان و خردان

که از گرز و تیغ همه جان ببردی

من هجاء چون کنم مطرزک را

که هجاء کردن است کژ خوانی

علت آینه که می گویند

دورقی داندی و شروانی

من نگویم که نیستش دانش

[...]

به حکم خواهش مولی الانام شمس الدین

که دارد امرش بر سابق قدر پیشی

امام و مفتی درس محمد ادریس

خدایگان شریعت محمد کیشی

نوشت چاکر و داعیش مجد پارسی آن

[...]

شکل دیو سفید دارد اصیل

که مماناد آن سیه صوفی

دم تقوی زند ولی بر فسق

من ندیدم چو او به مشعوفی

در ره دین و شرع لایومن

[...]

مردکی بود طامع و شیاد

نام آن غرم حیدر آبی

کودکان را ز بهر شفتالو

سیب وامرود دادی و آبی

گاه کدیه برای کسب حطام

[...]

ای آن زمین وقار که بر آسمان فضل

ماه خجسته منظر و خورشید منظری

قومی ز ناقدان سخن گفته ظهیر

ترجیح می نهند بر اشعار انوری

جمعی دگر بر این سخن انکار می کنند

[...]

جمعی ز اهل خطه کاشان که برده‌اند

ز ارباب فضل و فطنت گوی هنروری

کردند بحث در سخن منشیان نظم

تا خود که سفت به درر دری دری

در انوری مناظره شان رفت و در ظهیر

[...]

مَتیٰ حَلَلْتَ بِشیراز یا نَسیمَ الصُّبْح

خُذِ الْکِتابَ وَ بَلِّغْ سَلامیَ الْأَحْباب

اگر چه صبرِ من از روی دوست ممکن نیست

همی کنم به ضرورت، چو صبرِ ماهی از آب

گر مرا بی‌تو در بهشت برند

دیده از دیدنش بخواهم دوخت

کاین چنینم خدای وعده نکرد

که مرا در بهشت باید سوخت