به عمر مژده که عیش ابد نثار آمد

شکفته رویی جاوید را مدار آمد

بتاخت در رگ جانها نشاط دیداری

که زود نشئه تر از باده در خمار آمد

نوید قاصد ازان زودتر به وصل کشید

[...]

نوح را دیده من زورق طوفان گردد

خضر بر چشم ترم چشمه حیوان گردد

سرخ رویم ز وفا بر سر کویی کانجا

آرزو آید و در خون شهیدان گردد

غم بده لیک نه چندان که چو در دل باشی

[...]

هرچه در معرض فنا باشد

دل درو بستن از خطا باشد

مال دنیا تمام عاریت است

عاریت را بقا کجا باشد؟

لیک این عاریت که می گویم

[...]

گذشت کوکبه ام از فلک که زهره برآمد

زیاده گشت صفا خانه روبم از سفر آمد

بر آستان ثنایم نثار یمن قدم شد

سعادت و شرف مشتری که بر اثر آمد

سزد که سلسله زرین کند چو زهره و پرچین؟

[...]

چنان ز دقتم اندیشه تنگ میدان شد

که لفظ و معنیم از طبع روی گردان شد

به نردبان سخن پای فکرتم درماند

که برشوم به سوی پایه ای که نتوان شد

سمند عرصه اندیشه ام گمان نبری

[...]

مرغ خوش الحان دلم غوغای رضوان خوش نکرد

هم نغمه با مرغی نشد گل های بستان خوش نکرد

گفتی برین در دل نشد با عمر خصمی کرد و رفت

زآتش سمندر دور شد خضر آب حیوان خوش نکرد

ذوقی و کنج خلوتی از هرچه گویی خوشترست

[...]

نوروز شد کلید درعیش نوبهار

دولت شکوفه کرد که فتح آورد به بار

ریحان عدل یافت ز اقبال رنگ و بوی

دیبای ملک کرد ز انصاف پود و تار

بر صحن ملک باد ظفر خرمی فشان

[...]

صبح عیدست که بر میکده بگشاید در

سجده شکر کند نزد صبوحش ساغر

این چه عطرست که افشانده گریبان صباح

وین چه فیض است که برکرده سر از جیب سحر

هر سو از تهنیت نعره مستان صبوح

[...]

چو رو به برج شرف کرد آفتاب منیر

دمید فاتحه فتح بر حصار اسیر

مه میر جلالی به فر فروردین

در امن گاه ممالک شد انبساط پذیر

ز لهو بی خردان عز سلطنت می رفت

[...]

ز سال و ماه نوم بیش رنجه شد دل تنگ

که تنگدست به نوروز و عید دارد جنگ

ندانمت به کدامین طریق پیش آیم

که پای شوق نیاید هزار جا بر سنگ

شب فراق تو چندین جگر خراشیدم

[...]

زمانه را پی تزیین سور شاه امسال

بهار پیش ز نوروز کرد استقبال

جهان ز شادی آیین خویشتن دارد

چو آفتاب دهانی ز خنده مالامال

کشیده ماه جلالی به طالع فیروز

[...]

ز هند و مکه ام آورده بر در تو امل

در تو کعبه ثانی و قبله اول

کسی که چشم به ملکت سیه کند روزی

فلک به نشتر پیکان گشایدش اکحل

حسود جاه تو کم مغزتر ز سیر بود

[...]

هر شب بذیل صحبت جانان تن آورم

وز دامنش نثار به دامن درآورم

بیرون روم ز ارض جسد در سمای روح

وحی مبین و کشف مبرهن درآورم

انشا کنم به منطق سیمرغ راز غیب

[...]

نعت محمدی علم مغفرت کنم

شمعی به گور از پس مردن درآورم

از حب هشت و چار منور کنم لحد

با چار جو بهشت مثمن درآورم

نار شجر ز انی اناالله زبان گزد

[...]

بحر پر لؤلؤ معانی را

مشت ارزن بها فرستادم

شبنمی چند چیدم از صحرا

قلزمی را جزا فرستادم

تابش کبریا گرفتم ازو

[...]

چو شمع صبحگهی جان دهم به بوی نسیم

چو صبحدم به شکرخنده می شوم تسلیم

ز تنگ عیشی چو گل تنگ دلی دارم

که خنده گر کنم از ضعف می شوم به دو نیم

جهان چو صفحه رخساره نگار صحیح

[...]

روزی چو بازمانده ضعیفان ز کاروان

دل واله بسیج یساق خدایگان

گه وعده ای نهاده گرو در فریب این

گه مرکبی گرفته به وام از قبول آن

صد رنگ فکر بافته نساج آرزو

[...]

بردار ای زمین کف حاجت بر آسمان

کامد پی نظام جهان داور جهان

ای چرخ در کمین گه قهرش نگاه کن

بشکن خدنگ عربده در گوشه کمان

مسجد ازین نوید بدینست سرفراز

[...]

سیم و زر از بهر چیست وقف کرم داشتن

بر همه کردن نثار وز همه کم داشتن

سر به فلک می کشد ابر ز در ریختن

خاک به سر می کند کان ز درم داشتن

شیوه آزادگان دادن و نگرفتن است

[...]

گهر فروش شناسد ز در بها کردن

که مزد من نتواند کسی ادا کردن

سخن چو مزد سخن هست گو نوال مباش

ز گنج جایزه به دخل آشنا کردن

شد از کسوف کرم تیره آن چنان ایام

[...]