بنگر پیل مات درویشان

شاه را طرح دادن ایشان

بی‌نشانیست رنگ درویشان

چه کنی رنگ جامهٔ ایشان؟

سر او تا نهفته شد زیشان

سر شد اندر سر بداندیشان

پریشان باد هر کو خاطری را

ز فعل خویشتن دارد پریشان

اگر بازی ز صیدی برکند پر

پدید آرد قضا در هر پریش آن

گروهی را که ایذا گشت عادت

[...]

مگو غیب کسان ور زانکه ایشان

کنندت عیب کمتر شو پریشان

باز قومی ز زمرۀ ایشان

دیده صدق و صفای درویشان

نیک و بد دیده​ اند بدکیشان

زان دو فاعل نهاده ​اند ایشان

این چنین دیده​‌اند درویشان

ای دریغا ز صحبت ایشان

میان بزمگه گلها پریشان

عنادل نوحه‌گر بر حال ایشان

دلم میگردد از گفتن پریشان

ولی چون بنگری هریک از ایشان

چیست عالم به نزد درویشان

پرده دار حقیقت ایشان

نه زهد آید مرا مانع ز بزم عشرت اندیشان

غم خود دور می دارم ز بزم عشرت ایشان

به جایی کاطلس شاهان نشاید فرش ره حاشا

که راه قرب یابد دلق گردآلود درویشان

مباش آن شوخ گو شرمنده ز آیین جفا کوشی

[...]

دارند جمع ما را خوبان مو پریشان

خوش باد وقت ایشان چون وقت ما از ایشان

جمعیت دل آید از زلفشان به معنی

گرچه ز روی صورت باشد بسی پریشان

نی دل دریغ دارم زیشان نه جان شیرین

[...]

چون به مهمانسرای خویش نهد

خواجه خوان از برای درویشان

طفل راه است اگر نمی داند

خویشتن را طفیلی ایشان

کرده ام طوف گرد درویشان

نکته ای دو شنیده ام زیشان

آفریند خدا خطاکیشان

که گناه آید و خطا زیشان

می کند پوست از وفاکیشان

می درد پوستین درویشان

نسبت خود کند به درویشان

دم زند از ارادت ایشان

کرد یاد حضور درویشان

که سرم خاک مقدم ایشان

رفتی اندر صف صفا کیشان

بر زبانش به جای من ایشان