کجا دانی تو مر اسرار ایشان

که این دم خفتهٔ بیشک پریشان

مرا کردی تو سرگردان چو ایشان

شدستم ای پدر خوار و پریشان

بقای جاودان دیدم از ایشان

از آن هرگز نبودم من پریشان

بلای قرب کش مانند ایشان

چو خویشِ تست حق بگذر ز خویشان

یکی بادی برآمد بس پریشان

ز هم دور افکند زینجای ایشان

همه در خاک و در خون مانده ایشان

ولی مائیم اینجاگه پریشان

ولکین هست صبرم تا که ایشان

چو من بیچاره گردند و پریشان

نشانت دادهاند اینجای ایشان

تو اینجا ماندهٔخوار و پریشان

کسانی را که دیدم راز ایشان

که بد باشد ز شان اینجا پریشان

نهان ما عیان آمد از ایشان

که ایشان گه بدند اینجا پریشان

که خوف جان عجب دارند ایشان

از آن اینجا شدند ایشان پریشان

نه آن بُد آنچه میگفتند ایشان

از آن بودم حقیقت من پریشان

حقیقت خوردن و خفتن از ایشان

از ایشان بود جسم تو پریشان

چنان در غم بدم از دست ایشان

که دائم بود اندر غم پریشان

چودیدم دشمنم بودند ایشان

حقیقت هم طبیعت گرچه خویشان

من این سر را بگفتم نزد ایشان

که تا ایشان نمانند این پریشان

نگار من چو در آید به خنده نمکین

نمک زیاده کند بر جراحت ریشان

چه بودی ار سر زلفش به دستم افتادی

چو آستین کریمان به دست درویشان

چون بدی این روا که من ز ایشان

جستمی اجر همچو بی‌کیشان

خودنمایی‌ست پیشهٔ ایشان

نیستشان بو ز سرّ درویشان

گنج پنهانی‌اند درویشان

خنک آن کاو نشست با ایشان