از ربا و دروغ پرهیزد

قول خود با قسم نیامیزد

نجس آن که شد که از دهان ریزد

با دروغ و دغل در آمیزد

لشکر صبر گریزد که چنین خواسته ایزد

ملک ری جمله به یغما رود و کس نستیزد

اگر کون زیرِ دست و پا بریزد

به جانِ تو که کیرم برنخیزد

ببالد، پوست آرد، پوست ریزد

ولی آن نقش از وی برنخیزد

چون که عدل از میانه برخیزد

عقل وخیروصلاح بگریزد

مرد عارف ز صیت بگریزد

عاقل از ابلهان بپرهیزد

آن که با شیر شرزه آمیزد

خون خود را به رایگان ریزد

گر برآن زخم آید و می‌زد

خسته از جای برنمی‌خیزد

جهل با ظلم خوش درآمیزد

دشمنی‌ ها ازین میان خیزد

لقمه‌هایی کلان برانگیزد

خرده‌هایی از آن فرو ریزد

یا چو آیرم زشه نپرهیزد

بخورد هرچه‌هست و بگریزد

بامدادان نسیم برخیزد

با گل نازنین درآمیزد

زن چو با مرد جوان آمیزد

زال باید ز میان برخیزد

بالای تو هرگه که ز جا برخیزد

صدگونه بلا به یکدیگر آمیزد

در حالت راستی چه خون‌ها ریزد

اینجاست که راست فتنه می‌انگیزد

چو تیغ مهرگانی بر ستیزد

ز شاخ و برگ، خون ناب ریزد

چو آفتاب به شمشیر شعله برخیزد

سپاه شب به هزیمت چو دود بگریزد

عروس خاوری از پرده برنیامده چرخ

همه جواهر انجم به پای او ریزد

بجز زمرد رخشنده ستاره صبح

[...]

درون کلبه تنگی شبانگاه

ز آتشدان، به هرسو شعله خیزد

در آتش چوب تر همچون دل من

«سری سوزد، سری خونابه ریزد»

صبرم از دل گریزد

ز هر موی من ناله خیزد

منم آن اشکی که بر خاک ره، فرو ریزد

منم آن خاری، که بر دامانی، نیاویزد