درون کلبه تنگی شبانگاه

ز آتشدان، به هرسو شعله خیزد

در آتش چوب تر همچون دل من

«سری سوزد، سری خونابه ریزد»

ز برف بهمنی پوشیده هامون

پرند سیمگون بر پیکر خویش

من از سیمینه هامون باز یابم

نشان دلبر سیمین‌بر خویش

کجایی؟ کز نوای آتشینم

دلت در سینه گردد آتش‌انگیز

میان برف و یخ در آتشستم

به برف اندر شگفت است آتش تیز

برآر ای ساز، آوازی که گردون

طریق سازگاری پیش گیرد

فراخوان بخت ره گم کرده‌ام را

که راه آشیان خویش گیرد