ز بد چون حدیثی درافتد خموش

مکن سعی و در استعانت بکوش

به گستاخی و بی حیایی مکوش

به ناراستی پر مکن چشم و گوش

یکی را ز ارباب فرهنگ و هوش

مگر دست نکبت بمالید گوش

فراخی دست و دل و چشم و گوش

تو هم گر یَساریت باشد بکوش

به عذر گناه گذشته بکوش

به دامان خدمت گنه را بپوش

چو بیند گنه را گران کوه وش

عقوبت کند بر دل خویش خوش

ستیهندگی در نگیرد مکوش

گناه از خداوندِ فرمان مپوش

عجب بخششی دارد این سبز پوش

ندانم خضر خوانمش یا سروش

کنون کالبد مانده بی تاب و توش

مپرس ای پسر هیچ دیگر خموش

تعالی الله، چه دولت داشتم دوش

که بود آن بخت بیدارم در آغوش

چو در گرد سر خود گشتنم داد

ز شادی پای خود کردم فراموش

دران چشمی که نی خفته نه بیدار

[...]

دزدانه در آمد از درم دوش

افگنده کمند زلف بر دوش

برخاستم و فتادم از پای

چون او بنشست، رفتم از هوش

گشتم به نظاره جمالش

[...]

مست و لایعقل گذشتم از در میخانه دوش

سالکی دیدم نشسته پیش پیر می فروش

گشته از دنیا و مافیها به کلی اختیار

از پی یک جرعه می بر باده داده عقل و هوش

مطربان افتاده بی خود هر یکی بر یک طرف

[...]

آن سخن گفتن تو هست هنوزم در گوش

وان شکر خنده شیرین تو از چشمه نوش

گریه می آیدم از دور به آواز بلند

که ازان گریه نمی آیدم آواز به گوش

سر و قد، از چمن سبز به بیرون چه روی؟

[...]

ای لب چون شکرت چشمه نوش

ای رخ چون قمرت غارت هوش

ورق گل بدریده ست صبا

تا بدید آن خط چون مرزنگوش

هر دم از روی خوی آلوده تو

[...]

شاد باش، ای شب فرخنده دوش

که فلان بود مرا در آغوش

نه همی سیر شد از رویش چشم

نه همی پر شدی از قولش گوش

ماجرای دل خون گشته من

[...]

آن چشم سخنگو نگر و آن لب خاموش

وان تلخی گفتار و شکر خنده خون نوش

رسوا شدم از حالت خود زان که همه جاست

رخساره به گفتار و من دلشده خاموش

پوشیده نماند آتش من در تن چون کاه

[...]

دزد متاع من و با من به جوش

شان به زبان آوری و من خموش

لیک اگر پند من آری به گوش

مصلحت آن ست که مانی خموش

تو به کرم ، عیب من عیب کوش

در نظر عیب شناسان بپوش

آب شد از بحر روان تخته پوش

کرده ز هر تخته معلم خروش