ای لب چون شکرت چشمه نوش

ای رخ چون قمرت غارت هوش

ورق گل بدریده ست صبا

تا بدید آن خط چون مرزنگوش

هر دم از روی خوی آلوده تو

لاله را خون دل آید در جوش

دل عشاق چنان می ببری

که خبر می نشود گوش به گوش

کسی بود آنکه نشینم با تو

باده در دست و گل اندر آغوش

من قدح دیر ندارم بر دست

تا تو مستانه نگویی که بنوش

لب نهم بر لب لعلت، وانگاه

می لبالب کنم و نوشانوش

خسروا، توبه چو نی در حد تست

باری اندر طرب و مستی کوش