گفت دلقک با فغان و با خروش

صاحبا در خون این مسکین مکوش

این سخن پایان ندارد گفت موش

چغز را روزی که ای مصباح هوش

آن یکی گفت ای گروه فن‌فروش

هست خاصیت مرا اندر دو گوش

باز اشهب را چو باشد خوی موش

ننگ موشان باشد و عار وحوش

وان دگر سوراخ کردی پهلوش

از جماعت گم شدی بیرون شوش

لیک جمعیت ندارد جان موش

بجهد از جانش به بانگ گربه هوش

تا اگر ابری بر آید چرخ‌پوش

اندرین روزن بود نورش به جوش

احول دو بین چو بی‌بر شد ز نوش

احول ده بینی ای مادر فروش

که ترا از عین این عکس نقوش

حق حقیقت گردد و میوه‌فروش

ما همه گوشیم کر شد نقش گوش

ما همه نطقیم لیکن لب خموش

نه از طریق گوش بل از وحی هوش

رازها بد پیش او بی روی‌پوش

آنچ پنجه سال بافیدی به هوش

زان نسیج خود بغلتانی بپوش

آنچ آن را من ننوشم هم‌چو نوش

کی دهم در خورد یار و خویش و توش

فلسفه گفتش بسی و او خموش

ناگهان وا کرد از سر روی‌پوش

خطا کردی به قول دشمنان گوش

که عهد دوستان کردی فراموش

که گفت آن روی شهرآرای بنمای

دگربارش که بنمودی فراپوش

دل سنگینت آگاهی ندارد

[...]

قیامت باشد آن قامت در آغوش

شراب سلسبیل از چشمه نوش

غلام کیست آن لعبت که ما را

غلام خویش کرد و حلقه در گوش

پری پیکر بتی کز سحر چشمش

[...]

یکی را دست حسرت بر بناگوش

یکی با آن که می‌خواهد در آغوش

نداند دوش بر دوش حریفان

که تنها مانده چون خفت از غمش دوش

نکوگویان نصیحت می‌کنندم

[...]

رفتی و نمی‌شوی فراموش

می‌آیی و می‌روم من از هوش

سحر است کمان ابروانت

پیوسته کشیده تا بناگوش

پایت بگذار تا ببوسم

[...]

گر یکی از عشق برآرد خروش

بر سر آتش نه غریب است جوش

پیرهنی گر بدرد ز اشتیاق

دامن عفوش به گنه بربپوش

بوی گل آورد نسیم صبا

[...]

گویند مرا صوابرایان به هوش

چون دست نمی‌رسد به خرسندی کوش

صبر از متعذر چه کنم گر نکنم

گر خواهم و گر نخواهم از نرمهٔ گوش