ای بداده رایگان صد چشم و گوش

بی ز رشوت بخش کرده عقل و هوش

مادرش از خشم گفتش هی خموش

کیت افکند این شهادت را بگوش

هر زمان نخود بر آید وقت جوش

بر سر دیگ و برآرد صد خروش

با نشاط آن زهر می‌کردید نوش

مرگتان خفیه گرفته هر دو گوش

رغم انفم گیردم او هر دو گوش

کای مدمغ چونش می‌پوشی بپوش

سخت‌رویی گر ورا شد عیب‌پوش

در ستیز و سخت‌رویی رو بکوش

سر مکش اندر گلیم و رو مپوش

که جهان جسمی‌ست سرگردان‌، تو هوش

بانگ اشکوفه‌ش که اینک گل‌فروش

بانگ خار او که سوی ما مکوش

هم‌چو گربه باشد او بیدارهوش

دزد در سوراخ ماند هم‌چو موش

هر دو در جنگند هان و هان بکوش

تا شود غالب معانی بر نقوش

که تو آن هوشی و باقی هوش‌پوش

خویشتن را گم مکن یاوه مکوش

خَمْرْ تنها نیست سرمستیِّ هوش

هر چه شهوانیست بندد چشم و گوش

حلم در حلمست و رحمتها به جوش

نشنوی از غیر چنگ و ناخروش

نور یابد مستعد تیزگوش

کو نباشد عاشق ظلمت چو موش

ز اندرون او برآمد صد خروش

زین چنین رسواییی بی خاک‌پوش

نون ابرو صاد چشم و جیم گوش

بر نوشتی فتنهٔ صد عقل و هوش

جز مگر آن تیزکوش تیزهوش

کش بود از جیش نصرتهاش جوش

یک خرش گفتی که ها این بوالوحوش

طبع شاهان دارد و میران خموش

امر کردی در گرفتن سوی گوش

نهی کردی از قساوت سوی هوش

می‌نماید او وفا و عشق و جوش

وانگه او گندم‌نمای جوفروش