بدین سان که این مهره سندروس

روانست بر تخته آبنوس

در از عود بر تخته وش آبنوس

ز عاج و ز صندل چو از سندروس

زمین لرزه بگرفت از بوق و کوس

زمین تیره از گرد چون آبنوس

دو دستی ابر سینه می‌کوفت کوس

که روی که گردد ز کین سندروس

از آن گرد برخواست آواز کوس

زمانه بشد سر به سر آبنوس

که ناگاه برخاست آواز کوس

به یکبارگی شد جهان آبنوس

به هشتم درآمد غو نای و کوس

زمانه شد از گرد چون آبنوس

که ناگاه برخاست آواز کوس

زمین و زمان شد همه آبنوس

به خون سرخ گشته همه بوق و کوس

رخ بددلان گشته چون سندروس

چنین تا به هنگام بانگ خروس

سپهبد خروشید مانند کوس

سپیده غو نای و آواز کوس

برآمد که گردون بشد سندروس

چو بر کوهه پیل بستند کوس

قمرتاش بر پای یل داد بوس

ز ایوان چو برخاست آواز کوس

به کیوان برآمد خروش خروس

ببستند بر کوهه پیل کوس

هوا شد ز گرد زمین آبنوس

خلاص انگیز مظلومان محبوس

علاج آمیز رنجوران مأیوس

مبادا کو شود زین شرط مأیوس

مراد ما از این نام است و ناموس»

فریبرز را با جهان جوی طوس

ببردند و برخاست آوای کوس

ز هر دو سپه خاست آواز کوس

هوا گشت مانند چشم خروس

یکی مرد باید کنون چاپلوس

که پیران مر او را ندارد فسوس

نیاید ز تو جز دروغ و فسوس

بدان گه که بندید بر پیل کوس