هر آن شمعی که ایزد بر فروزد

گر آن را پف کنی سبلت بسوزد

شکست این دلم نادرست اعتقادی

به سم خار در دیدهٔ آرزو زد

خطا کرد پرگار غمزش همانا

که زخمی بر آن سینهٔ نیک‌خو زد

شنیدی که زنبور کافر بمیرد

[...]

نبینی برق که‌آهن را بسوزد

چراغ پیره زن چون برفروزد؟

وزان آتش که الماسش فروزد

عدو گر آهنین باشد بسوزد

بر آتش دل منه کاو رخ فروزد

که وقت آید که صد خرمن بسوزد

کسی کش آتشی در دل فروزد

جهان یک‌سر چنان داند که سوزد

چو شمع شهد شیرین برفروزد

شِکر بر مجمر آن جا عود سوزد

زبانت آتشی خوش می‌فروزد

خوش آن باشد که دیگت را نسوزد

چراغی کاو شبم را برفروزد

به از شمعی که رختم را بسوزد

تصرف با صفاتش لب بدوزد

خرد گر دم زند حالی بسوزد

عقل از در تو بصر فروزد

گر پای درون نهد بسوزد

حرفم ز تبِش چنان فروزد

که‌انگشت بر او نهی بسوزد

آن دُر که جهان بدو فروزد

بر تاج مراد خود بدوزد

بر خار قدم نهی، بدوزد

وآتش به دهن بری، بسوزد

ور تاب غمت جهان بسوزد

کی چهرهٔ بخت من فروزد

آلت خسروی‌ش بر دوزد

ادب شاهی‌ش درآموزد

بجان بپذیر هر زخمی که او زد

که گر او زخم بر جان زد نکو زد

توئی عاشق ترا بِه دل که سوزد

تو دل می‌سوز تا او می‌فروزد

ترا در کورهٔ آتش بسوزد

مرا آتش به دل در بر فروزد

دلی باید که این خرقه بسوزد

دگر هر خرقهٔ از نو بدوزد