هرچه کردند از علاج و از دوا

گشت رنج افزون و حاجت ناروا

تو مرا در دردها بودی دوا

من نمی‌خواهم که باشی بی‌نوا

در مقامی زهر و در جایی دوا

در مقامی کفر و در جایی روا

تخت دل معمور شد پاک از هوا

بین که الرحمن علی العرش استوی

شیر حقم نیستم شیر هوا

فعل من بر دین من باشد گوا

نیم بهر حق شد و نیمی هوا

شرکت اندر کار حق نبود روا

هر که باشد شاه دردش را دوا

گر چو نی نالد نباشد بی نوا

شکر حق گوید ترا ای پیشوا

آن لب و چانه ندارم و آن نوا

خواجه‌زادهٔ عقل مانده بی‌نوا

نفس خونی خواجه گشت و پیشوا

بانگ می‌زد نک نوای بی‌نوا

قحطها و دردها را نک دوا

گوشه گوشه می‌جهد سوی دوا

مرگ چون قاضیست و رنجوری گوا

مر سفیهان را رباید هر هوا

زانک نبودشان گرانی قوی

هم تو گفتستی و گفت تو گوا

پیر باید پیر باید پیشوا

دیدمت در جوع کلب و بی‌نوا

می‌شتابیدم که آیی تا دوا

بود محتاج و برهنه و بی‌نوا

در زمستان لرز لرزان از هوا

هرکه را دیدی برهنه و بی‌نوا

هست بر بی‌صبری او آن گوا

عالمی در دام می‌بین از هوا

وز جراحت‌های هم‌رنگ دوا

عسل دادت از نحل و من از هوا

رطب دادت از نخل و نخل از نوی

حاجت نیک و بد از اوست روا

میرساند بدرد جمله دوا

مرا دلی ست ز تیمار بی دلی در وا

معلق است به مویی چو ذره ای ز هوا

چو ذره مضطربم در هوای خورشیدی

که زیر سایة زلفش خرد کند مأوا

هلاک می شوم از دست و پای مال فراق

[...]