بهر تو سر زنیم از بدنی

تا دهیم ز نو طریق و فنی

کی رسد در چنین مقام سنی

به جز از اولیای راد غنی

در رحم چون رود ز شخص منی

میشود آدمی خوب و سنی

لهب الصد منذ احرقنی

غیر وجه الحبیب فی فنی

هم رسی اندران مقام سَنی

چون به حبل خدای دست زنی

صورَةٌ قَدْ خَلَتْ عَنِ المَعْنَی

هیَ کَالبَرْقِ ضَوْئُهُ یَفْنی

همه از گنج او شوید غنی

همه از جاه او بزرگ و س ن ی

هُوَ یَبْقَی وَ غَیْرُهَ یَفْنَی

هُوَ اَعْلَی وَ غَیْرُهُ اَدْنی

صورت جان نماید از بدنی

آب حیوان گشاید از دهنی

مست و شوریده چنانم که ز بی خویشتنی

من توام هیچ نمی‌دانم اگر خود تو منی

شرطِ اخلاص چنان است ز مبدایِ وجود

که نه من بر تو گزینم نه تو بر من شکنی

وقت وقتی چه شود گر به سرِ ما گذری

[...]

باور نمی‌کنم که تو پیمان بنشکنی

زیرا که التفات به یاران نمی‌کنی

زین به‌ترک نظر به من دل شکسته کن

تا چند از تو سرکشی از من فروتنی

سروی و سرو اگر چه که آزاد خوش‌ترست

[...]

می‌بری از منِ مسکین دل و بر می‌شکنی

بس تو خود هیچ سخن نیست که در خونِ منی

خویشتن را به ارادت به تو دادم گفتم

عالمِ شیفتگی خوش‌تر و بی خویشتنی

اولم لطفِ تو برداشت بدان دل گرمی

[...]

شنیده ام که تو با دوستان وفا نکنی

من اعتماد ندارم که عهد می شکنی

به شیوه دگر افتاده ای ندانم دوش

چه خواب دیده ای امروز باز در چه فنی

چه خوانمت به که مانی جز این نمیدانم

[...]

به دل زمن بحلی گر به جان طمع نکنی

ولی اگر تو توی جان و دل ز بُن بکنی

ترا نخست دل آرامِ خود گمان بردم

یقین چو می نگرم خود هلاکِ جانِ منی

به طیره می روی ار بی وفات میخوانم

[...]

دریغ چون تو نگاری به دست اهرمنی

چرا خدای ندادت به دست همچو منی

بتی ندید کسی هم وثاقِ عفریتی

که حیف باشد دیو و فرشته در وطنی

چو زلف تو نبود دل بری به طرّاری

[...]

چون عطارد تا کی از تر دامنی

گاه مردی کردی و گاهی زنی

چون به دست خود تبر برپا زنی

پس بر آهنگر چرا لعنت کنی

غضنفر شکاری پلنگ اوژنی

به پیکار گیوی، به صف قارنی

چو از نعمت شاه گردی غنی

طمع دار محنت ز چرخ دنی

ای ز غبار خنگ تو یافته دیده روشنی

چند به شوخی و خوشی گِرد هلاک من تنی

وه که ز شوق چون تویی دود بر آمد از دلم

خوب نه‌ای تو آفتی، دوست نه‌ای، تو دشمنی

بهر خدای دست را پیش از آستین مکش

[...]