در دزی چون حصار پیوندند

نامه‌ای بر کبوتری بندند

چو لشکر خویش را بر هم فگندند

که تا مویش به پای اسپ بندند

سرافرازان این ره زان بلندند

که کلّی سرکشی از سرفگندند

قومی به خرابات تو اندر بندند

رندی چند و کس نداند چندند

هشیاری و آگهی ز کس نپسندند

بر نیک و بد خلق جهان میخندند

کاروان می‌رود و بار سفر می‌بندند

تا دگربار که بیند که به ما پیوندند

خیلتاشان جفاکار و محبان ملول

خیمه را همچو دل از صحبت ما برکندند

آن همه عشوه که در پیش نهادند و غرور

[...]

یا خود همه کس فتنهء بالای بلندند

بر عادتِ من چون گران مولعِ قندند

ای شمعِ جهان‌سوز به رغبت نظری کن

با جانبِ جمعی که بر آتش چو سپندند

از خیمه برون آی و ببین منتظران را

[...]

پرستاران چو چشم آن سو فگندند

به ناخن روی و وز سر موی کندند

عروسانی که حسن شه پسندند

حنا بر دست خود زینگونه بندند

هر سقط کز جهان برو خندند

این دو دلاله شان فرو بندند

زین کچول کچل سری چندند

که به ریش جهان همی خندند

عاقلان خود درین نپیوندند

وانکه پیوسته شد بدو خندند

بنسبت از وزیران بهره مندند

برفعت برتر از چرخ بلندند

زکوه فطر از آن بر سر فکندند

که تا معلوم گردد خلق چندند

بسا دلی که به زلف تو پای در بندند

گر از تو باز ستانند با که پیوندند

دلم ببردی و خون جگر خوری تا کی

مکن مکن که چنین جور از تو نپسندند

نمی رود ز خیالم خیال طلعت دوست

[...]

نفی و اثبات بار بربندند

خاطرت زیر بار نپسندند

از نطق زبان وی ببندند

بر جان وی این گره پسندند

بتان که اهل تعلق به قید شان بندند

غریب سخت دلی چند سست پیوندند

تهیهٔ سبب گریه‌های چون زهر است

شکر فشانی اینان که در شکر خندند

در این جریده افسوس رنگ معنی نیست

[...]

تو شاهی پادشاهان ارجمندند

نیاز عشق برخود چون پسندند

جوان و پیر که در بند مال و فرزندند

نه عاقل اند که طفلان ناخردمندند

جوان و پیر که در بند مال و فرزندند

نه عاقل اند که طفلان ناخردمندند