علف در زمین گشت چون گنج گم

ز نعل ستوران بیگانه سم

به تاراج ایران برآرد علم

برد تخت کیخسرو و جام جم

بهار فریدون و گلزار جم

به باد خزان گشته تاراج غم

چرا مرکبم را نیفتاد سم

چرا پی نکردم درین راه گم

ز حلق خروسان طاوس دم

فرو ریخت در طاسها خون خم

پژوهنده گفتا چو از یک درم

خجالت بَرَد شه که چیزیست کم

به جشن فریدون و نوروز جم

که شادی سترد از جهان نام غم

نشست از گه شام تا صبحدم

روان کرد بر یاد جم جام جم

کمر بسته رومی و چینی به هم

برآورده از روم و از چین علم

سلاحش نه جز آهنی سر به خم

کز او کوه را در کشیدی به هم

ز فریاد خرمهره و گاو دم

علی الله برآمد ز رویینه خم

نباشد جز این موی ما را درم

نگردد یکی موی ازین موی کم

به قول دگر آنکه بر جای جم

دو دستی زدی تیغ چون صبح‌دم

به طاق دو ابرو برآورده خم

گره بسته بر خنده جام جم

به تاریخ یکسال یا بیش و کم

به‌دست آوریده‌ست چندین درم

به مقدار هر دانشی بیش و کم

همی رفتشان گفتگویی به هم

به خُم درشد از خلق پی کرد گم

نشان جست از آواز این هفت خم

چو سود درم بیش خواهی نه کم

مزن رای با مردم بی‌درم

ولی هر چه باشد ز مثقال کم

ز خاصیت افتد و گر صد به‌هم

ز تاراج آن سبزه پی کرده گم

سپنج ستوران بیگانه سم