میارای خود را چو ریحان باغ

به دست کسان خوبتر شد چراغ

خزینه که با توست بر توست بار

چو دادی به دادن شوی رستگار

زر آن آتشی نیست که‌آکندنی‌ست

شراریست کز خود پراکندنی‌ست

مگو کز زر و صاحب زر که به

گره بدتر از بند و بند از گره

چنین گفت با آتش آتش‌پرست

که از ما که بهتر به جایی که هست؟

بگفت آتش ار خواهی آموختن

تو را کشت باید مرا سوختن

فراخ‌آستین شو کزین سبز شاخ

فتد میوه در آستین فراخ

ز سیری مباش آنچنان شادکام

که از هیضهٔ زهری درافتد به جام

به گنجینه‌ای مفلسی راه بُرد

بیفتاد و از شادمانی بمرد

همان تشنهٔ گرم را آب سرد

پیاپی نشاید به یکباره خورد

به هر منزلی کاوری تاختن

نشاید درو خوابگه ساختن

مخور آب نا آزموده نخست

به دیگر دهانی کن آن بازجست

نه آن میوه‌ای کاو غریب آیدت

کزو ناتوانی نصیب آیدت

به وقت خورش هر که باشد طبیب

بپرهیزد از خوردهای غریب

بر آن ره که نارفته باشد کسی

مرو گرچه همراه داری بسی

رهی کاو بود دور از اندیشه پاک

به از راهِ نزدیکِ اندیشناک

گران‌باری مال چندان مجوی

که افتد به لشگرگهت گفتگوی

ز هر غارت و مال کآری به دست

به درویش ده هر یک از هر چه هست

نهانی به خواهندگان چیز ده

که خشنودی ایزد از چیز به

دهش کز نظرها نهانی بود

حصار بد آسمانی بود

سپه را به اندازه ده پایگاه

مده بیشتر مالی از خرج راه

شکم‌بنده را چون شکم گشت سیر

کند بددلی گرچه باشد دلیر

نه سیری چنان ده که گردند مست

نه بگذارشان از خورش تنگدست

چنان زی که هنگام سختی و ناز

بود لشگر از جز تویی بی‌نیاز

به روزی دو نوبت برآرای خوان

سران سپه را یکایک بخوان

مخور باده در هیچ بیگانه‌بوم

تن آسان مشو تا نباشی به روم

به روشنترین کس ودیعت سپار

که از آب روشن نیاید غبار

چو روشن‌ترست آفتاب از گروه

امانت بدو داد دریا و کوه

اگر مقبلی مقبلان را شناس

که اقبال را دارد اقبال پاس

مده مدبران را برِ خویش راه

که انگور از انگور گردد سیاه

وفا خصلتِ مادر آورد ِ توست

مگر از سرشتی که بود از نخست

چو مردم بگرداند آیین و حال

بگردد بر او سکهٔ ملک و مال

ز خوی قدیمی نشاید گذشت

که نتوان به خوی دگر بازگشت

منه خوی اصلی چو فرزانگان

مشو پیرو خوی بیگانگان

پیاده که او راست‌آیین شود

نگونسار گردد چو فرزین شود

اگر صاحب‌اقبال بینی کسی

نبینم که با او بکوشی بسی

به هر گردشی با سپهر بلند

ستیزه مبَر تا نیابی گزند

بنه دل به هرچ آورد روزگار

مگردان سر از پند آموزگار

اگر نازی از دولت آید پدید

سر از ناز دولت نباید کشید

به نازی که دولت نماید مرنج

که در ناز دولت بود کان گنج

چو هنگام ناز تو آید فراز

کشد دولت آن‌روز نیز از تو ناز

صدف زان همه تن شده‌ست استخوان

که مغزی چو دُر دارد اندرمیان

ازان سخت شد کان گوهر چو سنگ

که ناید گهر جز به سختی به چنگ

به سختی در اختر مشو بدگمان

که فرخ‌تر آید زمان تا زمان

ز پیروزه‌گون گنبد انده مدار

که پیروز باشد سرانجام کار

مشو ناامید ار شود کار سخت

دل خود قوی کن به نیروی بخت

بر انداز سنگی به بالا دلیر

دگرگون بود کار کاید به زیر

رها کن ستم را به یکبارگی

که کم عمری آرد ستمکارگی

شه از داد خود گر پشیمان شود

ولایت ز بیداد ویران شود

تو را ایزد از بهر عدل آفرید

ستم ناید از شاه عادل پدید

نکورای چون رای را بد کند

چنان دان که بد در حق خود کند

چو گردد جهان گاهگاه از نورد

به گرمای گرم و به سرمای سرد

در آن گرم و سردی سلامت مجوی

که گرداند از عادت خویش روی

چنان به که هر فصلی از فصل سال

به خاصیت خود نماید خصال

ربیع از ربیعی نماید سرشت

تموز از تموز آورد سرنبشت

چو هرچ او بگردد ز ترتیب کار

بگردد بر او گردش روزگار

بجای تو گر بد کند ناکسی

تو نیز ار کنی نیکوی با کسی

همان را همین را فراموش کن

زبان از بد و نیک خاموش کن

مژه در نخفتن چو الماس دار

به بیداری آفاق را پاس دار

چنین زد مثل کاردان بزرگ

که پاس شبانست پابند گرگ

چو یابی تواناییی در سرشت

مزن خنده کانجا بود خنده زشت

وگر ناتوانی درآید به کار

مکن عاجزی بر کسی آشکار

لب از خندهٔ خرمی درمبند

غمین باش پنهان و پیدا بخند

به هر جا که حربی فراز آیدت

به حرب‌آزمایان نیاز آیدت

هزیمت پذیر از دگر حربگاه

نباید که یابد در آن حرب راه

گریزنده چون ره به دست آورد

به کوشندگان در شکست آورد

چو خواهی که باشد ظفر یار تو

ظفر دیده باید سپهدار تو

به فرخ رکابان فیروزمند

عنان عزیمت برآور بلند

به هرچ آری از نیک و از بد بجای

بد از خویشتن بین و نیک از خدای

چو این نامه نامور شد تمام

به شه داد و شه گشت ازو شادکام