گر خسان بارند بر سر آتشم

چون به سر سودای تو دارم خوشم

تسکین خاطر آورد آن روی مهوشم

یاللعجب که جوش برد از دل آتشم

گر ابروی کمان تو سازد هزار صید

گو یدکه کم نگشته خدنگی زترکشم

قدت بناز دل برد و رخ بعشوه جان

[...]

بهر چیزی که بخشندت کنی خشم

که باید دربهایش داد یک چشم

قلب‌ اگر گوید که‌ با آتش‌ خوشم‌

طالب‌ دیدار و وصل‌ آتشم‌

مُهرشان بنهاد حق‌ بر دل ز خشم‌

این‌ سزای هر جهود خیره چشم‌

بس‌ پریشان گشت‌ و با من‌ راند خشم‌

تاخت‌ از خانه‌ برون از باب‌ چشم‌

مُعطی از کفرانت اندر قلب و چشم

مُهر بنهد آید از خشمی به خشم

او ز نور آفتاب آید به خشم

کرد خشمش کور جان و کور چشم

سوی قتلش داشتند از قهر چشم

لب به دندان میگزیدندش ز خشم

دِه نکویی در جهان با دانشم

هم نگهدار از عذاب آتشم

پس هر آن پوشید از طاغوت چشم

حب حق را بر عدو بگرفت خشم

بده یک دو جام از می بی غشم

که از زور مستی کند سرخوشم

ای پسرعموی من چند کنی مشوشم؟

ز اشک دو چشم و آه دل غرقه به آب و آتشم

(صامت) از این مثقال تو سوختم و بدین خوشم

پای اگر چو محتشم از ره بندگی کشم

چنان نمود جفای یزید مدهوشم

که شد ز شمر و صفت کربلا فراموششم

از این گفته عشار پوشید چشم

گشود از درش قفل از روی خشم

گر گدایی داشت بر دست تو چشم

چشم او را کور می‌کردی ز خشم

همی گفتم و ریختم آب چشم

بسی بودم از بخت وارون به خشم

بزد نعره چون ضغیم پرزخشم

که ای اهل یثرب بپوشید چشم

چنان آستین برزد از روی خشم

چنان سوی دشمن بیفکند چشم

چو بر مرد جنگی بیفکند چشم

برون تاخت یکران ز لشگربه خشم