ز چار اندرآمد درم تا بهشت

یکی را بجام و یکی را به تشت

چنین تا می و جام چندی بگشت

نهادن ز اندازه اندر گذشت

چو دیدند کان کار بی‌سود گشت

بلند اختر و نام دارا گذشت

بیاراید این آتش زردهشت

بگیرد همان زند و استا بمشت

کنون چون زمان وی اندر گذشت

سر گاه او چوب تابوت گشت

درودت فرستاد و پاسخ نوشت

یکی خوب پاسخ بسان بهشت

مران نامه را زود پاسخ نوشت

بیاراست بر سان باغ بهشت

بدیشان جهاندار پاسخ نوشت

که بخ‌بخ که دیدم خرم بهشت

دو چشمش چو دو نرگس اندر بهشت

تو گفتی که از ناز دارد سرشت

تو گفتی برین سالیان برگذشت

ز خونها دلم پر ز زنگار گشت

هم‌انگه یکی تند پاسخ نوشت

به پالیز کینه درختی بکشت

همه کوه و دریا و راه درشت

به دل آتش جنگ‌جویان بکشت

چو خورشید تابان ز گنبد بگشت

گه بار بیگانه اندر گذشت

ازین نامداران فراوان بکشت

بسی حمله بردند و ننمود پشت

نوشتند هرگونه‌ای خوب و زشت

نویسنده چون نامه اندر نوشت

مران نامه را زود پاسخ نوشت

بیاراست قرطاس را چون بهشت

یکی شارستانست این چون بهشت

که گویی نه از خاک دارد سرشت

دگر گفت روز تو اندرگذشت

زبانت ز گفتار بیکار گشت

دگر گفت چون لشکرت بازگشت

تو تنها نمانی برین پهن دشت

اگر ماند ایدر ز تو نام زشت

بدانجا نیایی تو خرم بهشت