یکی حرف سعادت نقش بسته

یکی سر رشته دولت گسسته

زالایش نفس باز رسته

بازار هوای خود شکسته

چو مرغی بینمت پرها شکسته

به بند غم دو پایت سخت بسته

کند محکم دگر عهد شکسته

ببندد رشته ای کز هم گسسته

در طرف وادی آن صید بسته

از ناف تا حلق مجروح و خسته

صد قبضه تیغش بر دل نشسته

صد جعبه تیرش در تن شکسته

سرش صد جا ز زخم سنگ خسته

تنش چون کهنه تابوتی شکسته

به بستر تکیه زد نالان و خسته

جگر خون عارف گردن شکسته

حریف جنده باز از دام رسته

مرا در پیش سرها سر شکسته

تنم گل گل ز ضرب چوب خسته

سرم بین تا چسان محکم شکسته

از آن پس کوچه های پیش بسته

که هرکس دیده پیشش پس نشسته

لجام عمرم ار خواهی گسسته

دوال آن به میخ نعل بسته

که ای در گوشه غم زار و خسته

غبار حسرتت بر رخ نشسته

دریغ آن گوشت کوبیدن نشسته

دریغ آن غمزه های جسته جسته

یک پشته مشک تاتار بر دوش خویش بسته

در چین هر شکنجش چین و ختن شکسته

دزدیده بین برویش کز سحر چشم جادو

راه نظر بمردم از تیر غمزه بسته

نه دل بدست آید نه دلبرم چه سازم

[...]

مائیم ز قید هر دو عالم رسته

جز عشق تو بر جمله در دل بسته

المنة لله که شدیم آخر کار

‌‌پیوسته بجانان و ز جان بگسسته

چشم ای از جفا جگر خسته

عشق ای بر وفا کمر بسته

هستیش به روی پرده بسته

در پردهٔ هستی‌اش نشسته

از نیک وبد زمانه رسته

قیدهمه چیز را شکسته

بس مرکب صحرائی بی‌صاحب خسته

بودند دوان هر طرف افسار گسسته

وان قوم بماننده افواج شکسته

هر سوی روان سوی عدم دست به دسته

بموئی بسته از دلهای خسته

شکسته بسته هر سو دسته دسته