خور در رواق ازرق چون رو نهد به زردی

یاد آیدم مزعفر در صحن لاجوردی

نه اشک روان نه رخ زردی

اللّه اللّه تو چه بی دردی

ادب باش ای پسر تا نیست گردی

ادب گردی چو جام عشق خوردی

گر راه خدای می‌نوردی

بگذار طریق هرزه گردی

پیر گفتا مجاهدت کردی

تا بدانسته‌ای که نامردی

غذی از مغز معرفت کردی

روزی از سفرهٔ غنا خوردی

اگر داری خبر از دل تو مردی

وگر نه از معارف جمله فردی

گفتی ز چه دوش آن همه جاری کردی

وز ناله ی خود مرا به جوش آوردی

زخمی که ز تیر غمزه راندی به دلم

گر برتو زدند و زنده ماندی مردی

ای دوست که ترک دوستان کردی

تاچندبه کام دشمنان گردی

ازما ز چه بی گنه برنجیدی

آخر ز چه بی سبب بیازردی

هرگز لطفی به ما نفرمودی

[...]

هزار حیف که لب تشنه و جوان مردی

توان و تاب از این پیر ناتوان بردی

همانا بر کلامم بر نخوردی

باین تحقیق نیکو پی نبردی

ثنای بحر داند رهنوردی

که از دریا ز نعلش خاست گردی

ز ثبتش نیست خارج هیچ فردی

ز ضبطش نیست بیرون خار و وردی

بود عبدالصبور این نوع مردی

دواهست ار که باشد اهل دردی

شنو از وقت گر خود ره نوردی

شناسی گر که قدر وقت مردی

چه شد که ای گل من! این چنین تو پژمردی

چراغ محفل من از چه زود افسردی

می‌خواستی ز اول از من جدا نگردی

تا من نمی‌کشیدم ز اطفال رنگ زردی

دردی به سینه دارم اما چگونه دردی

تو آنچه دوش کردی از تیر غمزه کردی

مرا چرا ز علی اکبرم جدا کردی

جوان نو سفرم را چرا نیاوردی

ز نخل سرکش خود میوه خوردی

سزای کرده‌های خویش بردی

پدر را کاین همه وصفش شمردی

به چون من دشمنی آخر سپردی