زیر خم طاق لاجوردی

زان زرده زمین گرفت زردی

با هم رفتی و دانه خوردی

تا چشمه آب ره سپردی

هر جرعه می کزان بخوردی

از جا جستی و رقص کردی

یک لقمه ز دست هر که خوردی

صد سنگ خوری و برنگردی

از پنجره های لاجوردی

کم شد سیهی فزود زردی

زنجیری سیم و زر نگردی

ساکن نشوی ز رهنوردی

مگر تو نامه ام را در نوردی

وگر نه چون کشم این روی زردی

ز عدلش میش با گرگ آب خوردی

ببردی بچه و او را سپردی

اگر نی جرعه ای زان لعل خوردی

مسیحا مرده را چون زنده کردی

چه غم کان از برای من نخوردی

چه نیکویی ست کان با من نکردی

ملک هر گه که با او بازخوردی

نمی بودش مجال دستبردی

مکن چیزی که بد باشد به مردی

پشیمانی چه سود آنگه که کردی

کسش با او نبودی هم نبردی

که در عالم مسلم شد به مردی

زهر چشمه که یک دم آب خوردی

دگر ره، راه را واپس نبردی

جهان نبود به غیر از رنج و دردی

نباشد آخرش جز آه سردی

گهی گفتی شبا با من چه کردی

مبادا روزیت که روز گردی

بسم پیش کسان این روی زردی

که بی قدرم چو خاک کوی کردی

عتاب، آن به که با من درنوردی

که شکر در دهانم زهر کردی

ز دستش چنگ اگر صد زخمه خوردی

به بالا سر زپشت پا نکردی

مکن دل خوش که بد کردی و مردی

تو پنداری مگر خوردی و بردی