نخفتند زایشان یکی تیره شب

نه بر یکدگر برگشادند لب

بیامد بر مرد دانا به شب

وزان کفشگر نیز بگشاد لب

نگه داشتندی به روز و به شب

اگر داستان را گشادی دو لب

به زندان فرستادشان تیره شب

وز ایشان ببد تیز بگشاد لب

چو از خنجر روز بگریخت شب

همی‌ تاخت سوزان دل و خشک لب

بنام تو بر پاسبانان به شب

به ایران و توران گشایند لب

همان پیش خاقان به روز و به شب

چو رفتی همی‌داشتی بسته لب

همی‌خورد سیلی و نگشاد لب

هم از نیمهٔ روز تا نیم شب

به رخساره روز و به گیسو چو شب

همی در بارد تو گویی ز لب

کجا آن همه روز کردن به شب

دل و دیده گریان و خندان دو لب

که همداستانی مکن روز و شب

که کس پیش خسرو گشاید دو لب

همی‌تاخت تا پیش ریگ فرب

پرآژنگ رخ پر ز دشنام لب

همش رای و هم دانش و هم نسب

چراغ عجم آفتاب عرب

جهانجوی چوبینه دارد لقب

هم از پهلوانانشان باشد نسب

نباید گشاد اندرین کارلب

بر شاه باید شدن تیره شب

بران داوری هیچ نگشاد لب

زبرگشتن هور تا نیم شب

ز بد گوهران بد نباشد عجب

سیاهی نشاید بریدن ز شب

یکی تیر بگشاد و نگشاد لب

کبوده نبود ایچ پیدا ز شب

برفتند نیمی گذشته ز شب

نه بانگ تبیره نه بوق و جلب

چنین داد پاسخ که من روز و شب

بیاد سپهبد گشایم دو لب