سرِ سروران است و پشتِ گوان

امید بزرگان، گزند بدان

به دانش چنان گشت کاندر زمان

نماندی بر او هیچ کاری نهان

چنین کرد کاو گفت، بازارگان

همی برد هر گه ز چین کاروان

به جامه نکودار بازارگان

برآوردشان شاه خوارزم کان

چو آمد به دربند بازارگان

پذیره شدندش همه باژبان

نبینی که دارای روشنروان

همی باز جوید ز مردم نهان

نریمان و گرشاسب بر هندوان

سپاهی کشیده چو پیل دمان

ز چینی بکشتند چندان سران

که خون گشت بر دشت خمدان روان

قباد و دلیران پس اندر دمان

زنان تیغ و زوبین و کفک افگنان

اگر پهلوان تا سپیده دمان

نرستی سواری ز کام و زبان

فرستاد نزد همه سرکشان

به خان و به چین و به خاورستان

سراسر بگردند گرد جهان

نیابی به گیتی تو مانند آن

به راه جگرش اندر آمد به ران

ز دست دلاور برون شد عنان

مر این مرز را کس نبندد میان

جز آن دیوچهر اژدهای دمان

از ایشان یکی و ده از دشمنان

ندارند ایرانیان را زیان

اگر بودی او بر شما مهربان

از او مهربانتر منم بی گمان

همه بندگانیم بسته میان

وگر پیش تختش سرآید زمان

همان دیو چهران ز هر سو زنان

به چوب گران لشکری را زیان

چنانچون به مرز خلایق زنان

چنان ماهرویان و سیمینبران

ببندید یکباره او را میان

مگر زآن میانش سرآید زمان