خود از حیث جلال است ار که دانی

بموسی آن خطاب لن ترانی

ز رحمت بشنو ار دانی معانی

که آن باشد: وجودی و امتنانی

گر این سر یافتی اسرار دانی

بعرفان محرم این آستانی

از آنرو در زمین و آسمانی

نگنجد لیک گنجد در جنانی

مقام آمد ترا گویم بیانی

که باشد در مقاماتت نشانی

تو از باد صبا غاف از آنی

که اندر تن ز عشقت نیست جانی

کسی کش نیست تاب ترک نانی

کجا بر ترک جان دارد توانی

ندارد بهر من دنیا زیانی

که بگذشتستم از هر امتحانی

چنین گویند ارباب معانی

که عالم نیست غیر از ظل ثانی

شود در ذات حق ذاتش چو فانی

خود آنرا عارف ارخوانی توانی

نبوده عارفی را در زمانی

چنین گیرنده رخسار و بیانی

دگر هر جا که میدیدی بیانی

بکف ز اصل و بدل بودت نشانی

شنیدی چون ز عارف داستانی

ز عالم گوش کن نیکوبیانی

نگنجد ذات پاکش در مکانی

بجز اندر دل قدسی نشانی

اگر خواهد دهد از نیم نانی

بعمری رزق بر خلق جهانی

دگر هم رزق عقل است ار که دانی

علوم حقه و آن کلی معانی

نماید داری ار بسط معانی

جهات سته را بسط مکانی

ز عبدالخافضت گویم بیانی

اگر صافی دل و روشن روانی

چو بردارم بتحقیقی بنانی

بخاطر ندهدم معنی امانی

بیاد آرد که هستش مستعانی

که نبود منفک از وی نیم آنی