که وی از غایت پریشانی

وز کمال غرور و نادانی

کز پی جانت حکم یزدانی

شب نبشت آنچه روز می‌خوانی

صورت سورتش همی خوانی

صفت سیرتش نمی‌دانی

من نگویم اگرچه عثمانی

که تو قرآن همی نکو دانی

در جهان چیست سرِّ ربّانی

در میان چیست رمز روحانی

تو چو یوسف به شاهی ارزانی

گردی آنگه که سرِّ او دانی

گوید ای کردگار می‌دانی

آشکارا چنانکه پنهانی

دل کند جسم را به آسانی

میزبانی به روح حیوانی

پیش آن مقتدای رحمانی

عقل با حفص شد دبستانی

فلک آورده بهر مهمانی

برّه و گاو را به قربانی

چون بپرداخت شخص نورانی

جسم او باز شد به جسمانی

قد او در رضای یزدانی

جست پیراهن مسلمانی

تو اگر عیب خود همی دانی

نه‌ای از عامه بل جهانبانی

هست در خانقاه ربانی

بر سرِ شارع مسلمانی

آشنا را اگر نمی‌دانی

خر به قلزمْ درون چرا رانی‌؟

دل یکی منظریست ربّانی

اندرو طرح و فرش نورانی

از سرِ جهل و روی نادانی

حجرهٔ دیو را چه دل خوانی

کند جسمی و ساکن ارکانی

تیزچشمی و ره فرادانی

بلی اندر سرای جسمانی

تو ز من این حدیث به دانی

غم در آنست کز تن آسانی

بی‌غمی را تو غم همی خوانی