مست گشتم ز ذوق دشنامش

یا رب آن می به‌ است یا جامش

طرب افزاترست از باده

آن سقط‌های تلخ آشامش

بهر دانه نمی‌روم سوی دام

[...]

گه باده لقب نهادم و گه جامش

گاهی زر پخته گاه سیم خامش

گه دانه و گاه صید و گاهی دامش

این جمله چراست تا نگویم نامش

در مجلس سلطان بشکستم جامش

تا جنگ شود بشنوم آن دشنامش

والله که چنان فتاده‌ام در دامش

کز پختهٔ او نمی‌شناسم خامش

خندید جهان از نظر و رحمت عامش

بس کن، که به ترجیع بگوییم تمامش

دلبری دارم و هر کس که بود همنامش

دولتی گردد و از بخت برآید کامش

پنج حرف است و شمارش صد و پنجاه بود

به حساب جمل ار جمع کنی ارقامش

چار از آن هست یکی جامه دیبای نفیس

[...]

تا نیفتی چو مرغ در دامش

زهرْ قاتل نبوَد از جامش

بود استاد بر سما نامش

نعمت آمد ز حق سرانجامش

اولیا مست جرعۀ جامش

شده خاص از لطافت عامش

همه چو ن مرغ مانده در دامش

همه بی کام از پی کامش

حریم الله ز محمودی مقامش

ید الله دستگاه احترامش

برادر را که «بهلیم» بود نامش

بخواند و گرد حمال پیامش

نهاد از زخمه چون برزد تمامش

نوای گنج باد آورد نامش

لیلی نامی که مه غلامش

خالش نقطی ز نقش نامش

در مکتب عشق شد غلامش

خواند شب و روز لوح نامش

مرغی که شتر شدست نامش

بار است چو نام ناتمامش

خورشید رخی خدیجه نامش

پرورده به عصمتی تمامش

برآشفت و پریشان کرد نامش

به دست قاصدی گفتا پیامش

چو دیدم در سخن خیرالکلامش

نهادم « منطق‌العشاق» نامش

جفت خورشید شد در ایامش

نام سلطان محمد از نامش

یارمندی رسد ز بهرامش

متصرف شود در اندامش