زو باز چو باد نوبهاری

بشنید همان فغان و زاری

یک بار دگر ز روی یاری

برخیز ز راه دوستداری

همواره چو ابر نوبهاری

می‌کرد ز دیده اشک‌باری

از من همه روز جان‌سپاری

وز تو همه دم جفا و خواری

چون باد نسیم نوبهاری

دید آن همه عجز بی‌قراری

از شوق من ار فغان برآری

من فارغم از فغان و زاری

وز دیده چو ابر نوبهاری

سیلاب سرشک اگر بباری

شد دور ز راه دوستداری

بیگانه شد از طریق یاری

کای کشتۀ تیغ بی‌قراری

سرگشتۀ راه دوستداری

از درد دلم خبر نداری

زان فارغی از فغان و زاری

وقت است که خار غم برآری

از پای دلم به غم‌گساری

القصه چو این فغان و زاری

بشنید نسیم نوبهاری

بر عاشق خویش جور و خواری

دور است ز راه و رسم و یاری

با او ز ره وفا و یاری

شاید که کنند دوستداری

چون عرضه دهی ز روی یاری

یک شمه ز حال دوستداری

بگداختی اولم به زاری

بنواختی آخرم به یاری

می‌گویدت از طریق یاری

کای ره‌رو راه دوستداری

آن کو بود از هوای یاری

در دام فراق روزگاری

منه بر مهر خوبان دل، نصیب از عقل اگر داری

که خوبان مهربانی را نمی دانند و دلداری

سر و جان و جهان ای دل برو در کار زلفش کن

اگر با دلبران داری سر مهر و دل یاری

ز چشم و زلف او گفتم نگه دارم دل خود را

[...]

گمان مبر که به صد جور و صد دل آزاری

دل من از تو برنجد مگر به بیزاری

به هر جفا که بخواهی بجویی آزارم

که هست عادت معشوق، عاشق آزاری

بدان امید که واقف شوی ز ناله من

[...]