درودش ده ز من بیش از ستاره

بگو ای ناکس زنهار خواره

پیام آور فرود آمد ز باره

نه باره بد یکی پیل تخاره

همی شد بر ره مرو آشکاره

به دروازه درون شد یکسواره

چو گل بنمود رخ را، هامواره

فلک بارید بر تاجش ستاره

به مشتق ماندت اصل خیاره

کزو ناید بجز ماه و ستاره

ز خشم این کهن گرگ ژکاره

ندارم جز درت اندخسواره

آنگه آرند کشته را به کواره

بر سر بازارکان نهند به زاره

آید بر کشتگان هزار نظاره

پره کشند و بایستند کناره

عزیزان موسم جوش بهاره

چمن پر سبزه صحرا لاله زاره

دمی فرصت غنیمت دان درین فصل

که دنیای دنی بی اعتباره

غمم بیحد و دردم بی شماره

فغان کاین درد مو درمان نداره

خداوندا ندونه ناصح مو

که فریاد دلم بی‌اختیاره

دل مو بیتو زار و بی قراره

بجز آزار مو کاری نداره

زند دستان بسر چون طفل بدخو

بدرد هجرت اینش روزگاره

مو را ای دلبر مو با ته کاره

وگرنه در جهان بسیار یاره

کجا پروای چون مو سوته دیری

چو مو بلبل به گلزارت هزاره

در حوض نگه کن به میان در نه کناره

گویی که سپهریست دگر پر ز ستاره

تابان چو مه زرین بر فرق مناره

نیلوفر و رویی چو گل باغ هزاره

اندرو گفته بود بیچاره

چون شد از درد عشق دل پاره

می نگردی مگر به بیغاره

گرد صندوقهای سی پاره

وی بوی قاضی و ستمکاره

روز محشر شوی تو بیچاره

آنچه ما را به ظلم شد باره

بود از نفس شوم امّاره

هان ای کل تا زدم مزن لاف

ای تو بره ریش . . . غراره

در سبلت و ریش خویش بنگر

هست از در عبرت و نظاره

جولاهه کار مانده گوئی

[...]

ای مبارک پئی که بر گردون

نایب رای توست سیاره

کرده ای پای بخت را خلخال

داده ای دست ملک را یاره

دشمنان تو را به گرد جهان

[...]

نکنی ای بت ستمکاره

چاره عاشقان بی چاره

از پی آن که سغبه تو شدیم

چه کنیمان ز عالم آواره

شیرخواره که روی خوب تو دید

[...]

ای گشته دلم در غم تو صد پاره

عیش و طرب از نزد رهی آواره

من خود که بوم؟ کشته‌ای اندر غم تو

شیران جهان چو روبهان بیچاره