تو بر خوردی ز گنج شاهوارش

چنان کز ساز و رخت بی شمارش

به خاصه چون بود در مرو یارش

چگونه خوش گذارد روزگارش

همی نالید پیش کردگارش

گه از بخت سیاه و گه ز یارش

چنان سروی که رنگ آبدارش

بماند در خزان و در بهارش

قضا رمزی زچشمان خمارش

قدر سری ز زلف مشگبارش

مه و مهر آیتی ز آنروی زیبا

نکویان جهان آئینه دارش

خلق را قصه ایست آثارش

هند را عبره ایست پیکارش

جهانداری که پیروزی است در تیغ جهاندارش

همه آفاق را روزی است از دست‌ گهربارش

همانا اخترِ سَعدست دیدار همایونش

که روز و روزگار ما همایون شد به دیدارش

به طلعت هست خورشیدی‌ که برگیتی همی تابد

[...]

گاه بوسد به مهر رخسارش

گاه بنوازد و کشد بارش

عقل نبود دلیل اسرارش

عقل عاجز شدست در کارش

قانتین بر نثار ایثارش

منفقین بر طراز دستارش

همهٔ خویش کرده در کارش

همه او گشته بهر دیدارش

در یکی دفعه گاه ایثارش

داده وی چل هزار دینارش

خوانده در دین و ملک مختارش

هم دَرِ علم و هم علم‌دارش

چشمها دیده‌ور ز دیدارش

سمعها شمعدان ز گفتارش

گفته او را رسول جبّارش

کای خدای از بدان نگه‌دارش

دین مرفّه به خوب گفتارش

همه عالم رسیده آثارش

هرکه را مست کرد گفتارش

تا ابد کس ندید هشیارش

غافل از کردگار و از کارش

کرده‌ای اختیار آزارش

غافلی از جهان و از کارش

نازموده به فعل کردارش

چکنی خداکدان پر مارش

که مه او مه سگش مه مردارش