در تو حیرانم که چونم ساختی

چار عنصر را بهم پرداختی

وز دل و ز دیده ی ما ای حبیب

خویشتن را دیده و بشناختی

قلب مؤمن گفته عرش من است

[...]

دی شامگه کز پیش من مرکب بتندی تاختی

رفتی چو خورشید از نظر روز مرا شب ساختی

چون خون نریزد چشم من کز بعد عمری یکشبم

ساقی شدی می دادیم بازم ز چشم انداختی

ای در میان گلرخان قد تو در خوبی علم

[...]

با قبای آل چون برقی بمیدان تاختی

در صف چابک سواران آتشی انداختی

آمدی با روی چون گل در صف بازار حسن

صد چو یوسف را بخوبی بنده خود ساختی

سوخت مارا جلوه های خوبیت هر گه که تو

[...]

اشقیا از اولیا نشناختی

دین و دنیا را از آ ن درباختی

مست با رخسار آتشناک بیرون تاختی

جلوه ای کردی و آتش در جهان انداختی

چون نمی پرداختی آخر بفکر کار ما

کاشکی! اول بحال ما نمی پرداختی

بی نوا گشتم بکویت چون گدایان سالها

[...]

اگر سینه را وطن ساختی

ازو رسم تقوی برانداختی

آنکه او را بر سر او باختی

وز ره تحقیق، دور انداختی

شغل آن را قبلهٔ خود ساختی

عمر خود را بر سر آن باختی

شغل آن را قبله ی خود ساختی

عمر خود را بهر آن در باختی

ابا دوغ، کودک اگر ساختی

کجا سگ کشان از پیش تاختی

دان که تو کونین فدا ساختی

اسب به میدان رخش تاختی

هر چه در این هر دو جهان ساختی

این همه نعمت که برانداختی

ز گل نقش آدم بپرداختی

بشکلی که میخواستی ساختی

بگفت ایزدش: خود غلط باختی

که خود را ازین پایه انداختی

دی که درین خانه قد افراختی

سایه ی لطفم بسر انداختی

وگر رایت ظلم افراختی

به‌کِشت خود، آتش درانداختی

چرا سفلگان را برافراختی؟

مگر پایه یی سفله نشناختی؟!

با رقیب ای سست پیمان نرد الفت باختی

تا مرا در ششدر رشک رقیب انداختی

سوختی از آتش غیرت دل عشاق را

ساختی با غیر و کار عاشقان را ساختی

تا که را خواهی هلاک از درد رشک من که تو

[...]

در جزیره چونکه مسکن ساختی

رحل خود را اندر آن انداختی

آخورم از سنگ مرمر ساختی

جای من از خار و خس پرداختی