وجود نازکش چون تب کشیدی

عرق همچون گل از رویش چکیدی

چو ماندی از پریدن میدویدی

به ره چون مرغ بسمل می طپیدی

دلا در عاشقی برگو چه دیدی

که درد عشق را برجان خریدی

بصحرای طلب عمری برفتی

نشان کو گر بمطلوبت رسیدی

چو دلبر دیده جانا نگوئی

[...]

به یاد خاک درش گرچه ای سرشک دویدی

بهیچ وجه بگرد مراد خود نرسیدی

بدیدن رخش ای دیده چند میل نمایی

درین هوس بنما جز بلا چه فایده دیدی

دلا بعشق شدی چهره بارها بتو گفتم

[...]

ما چه کردیم چه گفتیم چه دیدی چه شنیدی

که ما ز قطع نظر کردی و پیوند بریدی

بتو گفتم مشنو در حق من قول رقیبان

آه ازین غم که شنیدی سخن من نشنیدی

بی تو فریاد کنان جان بسپردم بعیادت

[...]

فارغ از فکر صید و بی‌صیدی

ایمن از ننگ قید و بی‌قیدی

ز مکتب هر زمان بیرون دویدی

فغان از درد محرومی کشیدی

شبی دارم سیاه از ناامیدی

بده از صبح وصلت رو سفیدی

اگر مژگان کس بر هم رسیدی

به سد فرسنگ از آن جنبش رمیدی

فغان زین تیره شام ناامیدی

که در وی نیست امید سفیدی

اگر رنج قفس در خواب دیدی

چو بوتیمار سر در پر کشیدی

اگر مرغی به شاخش آرمیدی

گشادی سایه‌اش بال و پریدی

به خرم لاله زاری چون رسیدی

ستادی لختی و جامی کشیدی

به یک تلخی که از شیرین چشیدی

به درد خود ز شکر چاره دیدی

نه آن شیرین بود شیرین که دیدی

که گر کوه بلا دیدی کشیدی

مرا خود یک نظر افزون ندیدی

چسان این صورت دلکش کشیدی

ز صورت های بی معنی رمیدی

چنان دیدی که در معنی رسیدی

تو به علم ازل مرا دیدی

دیدی آن گه به عیب بخریدی

به هشتاد و نود چون در رسیدی

بسا سختی که از گیتی کشیدی

چو در موی سیاه آمد سپیدی

پدید آمد نشان ناامیدی