دگر باره تیغ جفا بر کشیدی

ز باران دیرینه باری بریدی

به قتل محبان شدی باز رنجه

بنابادت ای دوست زحمت کشیدی

من از حسرتت گرچه مردم خوشم هم

[...]

چه جرم رفت که یکباره مهر ببریدی

چه اوفتاد که از ما عنان بپیچیدی

به قول و عهد تو دیگر که اعتماد کند

که هر سخن که بگفتی از آن بگردیدی

هزار بار بگفتم که نشنوی زنهار

[...]

گر شبی روی چو ماه تو دو چشمم دیدی

کی چنین شیفته در گرد جهان گردیدی

دل من گر قد چون سرو تو دیدی در باغ

درد از آن قامت و بالای تو در دم چیدی

راستی گر ننهادی به خطت سر چو قلم

[...]

ای اشک چو در راه طلب گرم دویدی

از خاک درِ دوست به مقصود رسیدی

دل جان نتوانست ز دستِ غم او برد

خوش وقت تو ای اشک که بر آب چکیدی

گفتم که ندیدم دهن تنگ تو را هیچ

[...]

غرقه موج بحر توحیدی

خسرو بارگاه تفریدی

مدحت یار خویش بگزیدی

گردن یار خویش ببریدی

چون لبش در فسون بجنبیدی

بر خود افسونگران بلرزیدی

وانچه از من شنیدی و دیدی

موجب آن ز من بپرسیدی

چون ز یار و دیار ببریدی

از کرم های او چها دیدی

تیغ آهیخته زیر پا دیدی

کوههای بلند ببریدی

شاه غزنین سیاه پوشیدی

گرد شهر و سپاه گردیدی

قصه ظالمان که بشنیدی

کیفر ظلم ها که خود دیدی

از نشاپور هر که را دیدی

خبر موصلی بپرسیدی

ما و بی حاصلی و نومیدی

که نه فضل تو کند خورشیدی

بر درد پرده شب نومیدی

صبح امید کند خورشیدی

ز پابوس سران دامن کشیدی

بدین دولت مگر دامن رسیدی

به هر آهی که از دل برکشیدی

کسان بوی کباب دل شنیدی

به هر جا قصه حسنش رسیدی

شدی مفتون او هر کس شنیدی

بود هر روز را رو در سپیدی

بجز روز سیاه ناامیدی

هماندم تازه شاخی بردمیدی

که با قدش برابر سر کشیدی