نویدِ آشنایی می‌دهد چشمِ سخن‌گویت

گرفته انس گویا نرمیی با تندی خویت

بمیرم پیشِ آن لب این‌چنین گاهی تبسم کن

بحمدالله که دیدم بی گره یک بار ابرویت

به رویت مردمانِ دیده را هست آن‌چنان میلی

[...]

چو وحشی سر به زانو دوش بودم در خیال تو

که شبها چیست شغلت ، در کجایی، کیست پهلویت

دراین اندیشه خفتم دیدمت در خلوتی تنها

قدح در دست و می درسر، صراحی پیش زانویت

مکن آن نوع که آزرده شوم از خویت

دست بر دل نهم و پا بکشم از کویت

گوشه‌ای گیرم و من بعد نیایم سویت

نکنم بار دگر یاد قد دلجویت

دیده پوشم ز تماشای رخ نیکویت

[...]

نگاهی کن که رو آرم به سویت

رهی بنما که جا گیرم به کویت

فرو رفته‌ست خور در آرزویت

تو باقی مانی و خورشید رویت

بگفتا بی‌خودی، گفتا ز رویت

بگفت آشفته ای ، گفتا ز مویت

ای در همه حال روی دلها سویت

محراب نماز قبله ابرویت

از بوی شراب عشق در هر قدمی

افتاده روان خردی در کویت

که دادم آنچه باشد آرزویت

دل و جانم فدای تار موی ت

دگر گردم کتان بی ماه رویت

سرت گردم نگردم گرد کویت

زهی چمن‌سازِ صبحِ فطرت‌، ‌تبسم لعل مهرجویت

ز بوی گل تا نوای بلبل‌ فدای تمهید گفتگویت

سحر نسیمی درآمد از در، پیام‌ گلزار وصل در بر

چو رنگ رفتم ز خویش، دیگر چه رنگ باشد نثار بویت

هوایی مشق انتظارم‌، ز خاک گشتن چه باک دارم

[...]

برهمن مذهبان زنار بندانند از مویت

مغان آتش پرستی می کنند از دیدن رویت

ز دیر و کعبه فارغ ساخت ما را طاعت عشقت

سجود بندگی کردیم، در محراب ابرویت

نمی آساید از گلگشت جنّت خاطر عاشق

[...]

نهم بر خاک پهلو شب، به این امید در کویت

که ننشیند کسی از هم‌نشینان روز پهلویت

فغان، کامشب که دارم راه در بزم تو، از غیرت

بسوی غیر باید بنگرم، تا ننگرد سویت!

در این گلشن، که هر مرغی گلی جوید، من آن مرغم

[...]

گر از تو نهان، کس آید اندر کویت

وز دور گهی نظر گشاید سویت

بهتر که تمام عمر در پهلویت

بنشیند و از بیم نبیند رویت

هست چون روی دشمنت، مویت؛

نیست موی سفید در رویت

چون نیست مرا راه ز بیم خویت

در خانه ات آیم همه شب در کویت

تا روز نشینم به امیدی که مگر

از خانه برون آئی و بینم رویت

ای صبح وصال ما ز رویت

وی شام فراق ما ز مویت

خورشید چه غم اگر نشیند

چون نقش قدم بخاک کویت

کو طره پر خم چو چوگان

[...]

نسیما گرفتند ره بر در آن سرو دلجویت

بگو ای زمره شیر افکنان نخجیر آهویت

ز طول مدت هجران و شام محنت دوری

تو مانی زنده، خالد گشت قربان دو ابرویت

ندانی عظم و شحم و پوست و مویت،

از این پرورده شد؟ لعنت به رویت!

نگذاردم سوی رزم خوی بهانه جویت

ور رای رخصت آرد نارد اجازه رویت

چون لعل غنچه رنگت چون زلف مشکبویت

دارم جدا ز رویت روئی ز دست خویت

بت پرستنده بت رویت

کفر زنار بند گیسویت

جامه کعبه حلقه مویت

قبله خانه طاق ابرویت

چه تفاوت مرا زدیر و حرم

[...]