نامده تیر بلایی سویت

چون سپر چیست پر از چین رویت

گلی کان پای من گیرد به کویت

ازان گل به که ندهد رنگ و بویت

گرفتم پیش راه آرزویت

ز سر پا ساختم در جست و جویت

اگر نقاش چین از آرزویت

کشد در بتکده نقشی ز رویت

روی عرب و عجم به سویت

جان همه مست آرزویت

روزان و شبان در آرزویت

تنها منم و خیال رویت

ای نور ازل در آرزویت

از ظلمتیان بتاب رویت

گذشتم از سر شاهی به بویت

به مسکینی شدم درویش کویت

به نازی چند اگر آمد به رویت

نیازش خواهد آوردن به سویت

ذوقی است که در تیره شبی چون شب مویت

ناگاه درخشد ز کناری مه رویت

نقاش باندازه کشد نقش تو را چون

کاندازه ندارد صفت روی نکویت

در حلقه عشاق تو آن کعبه جانی

[...]

مجاورم چو سگان بهر پارس در کویت

فرشته را نگذارم که بگذرد سویت

چه جای آنکه به بیگانه بینمت همدم

که جان خویش نخواهم که بشنود بویت

بدود آه جهانی سیه کنم هر شب

[...]

اگر از آمدنم رنجه نگردد خویت

هر دم از دیده قدم سازم و آیم سویت

گر بدانم که توان بر سر کویت بودن

تا توانم نروم جای دگر از کویت

سر من خاک رهت باد! که شاید روزی

[...]

چه غم گر در سرم شوریست از سودای گیسویت؟

سر صد همچو من بادا فدای هر سر مویت

تن چون موی را خواهم بگیسوی تو پیوستن

بدین تقریب خود را خواهم افگندن بپهلویت

بروی خوبت از روزی که خط بندگی دادم

[...]

خدا را، تند سوی من مبین، چون بنگرم سویت

تغافل کن زمانی، تا ببینم یک زمان رویت

ز خاک کوی من، گفتی: برو، یا خاک شو اینجا

چو آخر خاک خواهم شد من و خاک سر کویت

تنم زارست و جان محزون، جگر پر درد و دل پر خون

[...]

کس چه داند بهای گیسویت؟

هر دو عالم فدای یک مویت

شها در دلم نیست جز آرزویت

سری دارم و نشئه شوق رویت

مرا بود قبل از همه میل سویت

اگر تیزتر آمدم سوی کویت

به عزت نامزد شد هرکه نامد مدتی سویت

به این امید من هم چند روزی رفتم از کویت

به راه جستجویت هرکه کمتر می‌کند کوشش

نمی‌بیند دل وی جز کشش از زلف دلجویت

تو را آن یار می‌سازد که باشد قبله‌اش غیری

[...]

نمی‌گفتم که خواهد دوخت غیرت چشمم از رویت

نمی‌گفتم که خواهد بست همت رختم از کویت

نمی‌گفتم کمند سرکشی بگسل که می‌ترسم

دل من زین کشاکش بگسلد پیوند از مویت

نمی‌گفتم نگردان قبلهٔ بد نیتان خود را

[...]

زهی گشوده کمند بلا سلاسل مویت

مهی نبوده بر اوج علا مقابل رویت

خوشم به لطف سگ درگهت که در شب محنت

رهی نموده ز روی وفا به سایل کویت

طرب فزا شده دشت جنون که خاک من آنجا

[...]

نویدِ آشنایی می‌دهد چشمِ سخن‌گویت

گرفته انس گویا نرمیی با تندی خویت

بمیرم پیشِ آن لب این‌چنین گاهی تبسم کن

بحمدالله که دیدم بی گره یک بار ابرویت

به رویت مردمانِ دیده را هست آن‌چنان میلی

[...]