منم بلبل گلشن آشنایی

بغربت گرفتار دام جدایی

نوایم همه نغمه بی نوایی

گرفتاریم ناامید از رهایی

چو شمع از هوای بتان بی قرارم

همیشه سحرخیز و شب زنده دارم

سراسیمه حال و سیه روزگارم

بسوز دل و دیده اشکبارم

گران آمده کار و بارم جهان را

سبک اعتبار وجودم زمان را

ندیده وفا عهد من آسمان را

نموده من خسته ناتوان را

جدا زان دو ابرو چه گویم که چونم

سیه روزگار و ضعیف و زبونم

چو ماه نو اندر شفق غرق خونم

خمیده قد و ناتوان همچو نونم

ز بسیاری درد دارم شکایت

مرا هست دردی برون از شکایت

ندانسته او را کسی حد و غایت

مگر خامه کاتب این ولایت

ملاذ امم زبده نسل آدم

نسق بخش کیفیت ملک عالم

همه جا بتوفیق و دانش مسلم

همه جا بتقدیم همت مقدم

بتعظیم سرمایه سربلندی

بتأدیب پست ده هر بلندی

نهم آسمان را دهم در بلندی

چنان آمده قدر او بر بلندی

زهی پایمال ترا سرفرازی

امور قضا نزد رای تو بازی

تویی اعلم عالم کارسازی

بشمشیر اندیشه قاضی غازی

شها در دلم نیست جز آرزویت

سری دارم و نشئه شوق رویت

مرا بود قبل از همه میل سویت

اگر تیزتر آمدم سوی کویت

ز من تا درت متصل بود زایر

ز هم بسته بود ازدحام مسافر

چو شوق جمال تو غالب شد آخر

نهادم قدم بر رؤس اکابر

شها با تو بود اعتبار وجودم

همه روز در سایه ات می غنودم

ز بیم فراق تو واقف نبودم

ز افواه ناگاه حرفی شنودم

خدایا بگو گر چنین عزم داری

غریبان خود را بکه می سپاری

کرا جای خود بهر جا می گذاری

که بی تو گشاید در غم گساری

الهی بآگاهی ره روانت

که این راه رو باشد اندر امانت

بفرقت چو افتد بحکم روانت

بخوان مکارم شود میهمانت