از رضا خود نیست بهتر منزلی

گوی این بیامد هر دلی

اختیار خود بنه باری نخست

پس رضا اندر میان بربند چست

تا تو از علم حقیقی غافلی

[...]

عاشقی در موج دریایی فتاد

عاقلی از ساحلش آواز داد

گفتش ای مسکین برون آرم تو را‌؟

یا چنین سرگشته بگذارم تو را‌؟

پاسخش این داد کای روشن‌روان

[...]

از حجاب نفس ظلمانی برآی

تا شوی شایسته قرب خدای

آفتاب از آسمان پیدا نمود

چشم نابینا نمی بیند چه سود

ای که چشمت را به معنی نور نیست

[...]

در محبت چون زدی گام نخست

قبض و بسط از گردش احوال تست

هر فتوحی کز بر جانان رسد

بی‌دلان را مژده درمان رسد

بشکفد گل‌ها ز باغ خوشدلی

[...]

مرحبا ای شهسوار تیز گام

چون ز توفیقش گذشتی زین مقام

شاد باش ای مقبل فرخنده فال

گوی معنی را همی بر سوی حال

ای گل خندان سر از غنچه برآر

[...]

هرکه بر نطع محبت راه یافت

همچو فرزین دستبوس شاه یافت

مایه داری کاین گهر را معدنست

آب حیوانش بزیر دامنست

این سعادت هر کرا در برگرفت

[...]

شوق، شهباز محبت را پرست

در حریم انس جان را رهبر است

شوق، دار و خانه اهل بلاست

کلبه پر نور مستان خداست

شوق را گرچه بلند آمد مقام

[...]

مردِ فرد از نور وحدت بهره مند

نی قبول و رد خلقش پایبند

عرصۀ میدان او را حال نی

دید او را دیدن افعال نی

مرغ وحدت ز آشیان حق پرد

[...]

چیست تجرید‌، از علایق پاک شو

در ره آزادگان چالاک شو

همچو مرغان بستهٔ دانه مباش

مبتلای خویش و بیگانه مباش

همچو گل خندان و بیرون شو ز پوست

[...]

چون بیارایند بزم انس را

برکشند از دام صید قدس را

میدهند او را ز جام دوستی

تا برون آید ز دام نیستی

این قدح را هر دل بینا کشد

[...]

محو کن نقش خود از روی ورق

تا بخوانی آیت اثبات حق

هان حسینی قصه را کوتاه کن

بی حسینی عزم آن درگاه کن

حاصل الامر آفت خود هم توئی

[...]

دیده باطن اگر بینا شود

آنچه پنهان خواندۀ پیدا شود

سر وحدت را به بینی بی بیان

عین عین اینجا فرو شد در بیان

آنکه در بحر حقیقت راه یافت

[...]

ای اسیر خود حجاب خود توئی

پاک باید دامن از گرد دوئی

جان چو پروانه بروی شمع باش

آنگهی در بزم وحدت جمع باش

یک دل و صد آرزویش مشکل است

[...]

بند راه تو، هم از اوصاف تست

پردهای خویش بردار از نخست

دل چه از سودای نفسانی برست

بر سر تخت تجلی خوش نشست

چیست انوار تجلی بی نشان

[...]

چون زدود آئینه، صافی شد زشک

رو نماید صورت انس و ملک

آنکه وقت خویش بودش در نظر

وصف حالش گشت مازاغ البصر

تا تو با وقتی ز کار افتاده ای

[...]

رهروی ناگه به نزد بایزید

چون بر آمد خانه را دربسته دید

حلقه بر در زد که مرغ دام کو‌؟

رهبر عالم شه بسطام کو‌؟

بایزیدش گفت کای روشن‌روان

[...]

صبحدم بر کف نهادم جام عشق

تا شدم سرمست و بی آرام عشق

دل که در دستم نیامد دامنش

چون شفق در خون زدم پیراهنش

در مشام جانم آمد بوی دوست

[...]