خداوندا ز جام عشق کن مست

که در مستی فشانم برجهان دست

لبالب بر لبم نه جام امید

که باشد جرعه حسن طاس خورشید

میی کز بوی او موسی شد از هوش

[...]

به هستی دیده چون نگشوده بودم

به خواب نیستی آسوده بودم

نه از همخوا به منّت، نی ز بستر

نه از افسانه، نی از بالش پر

نه در خواب پریشان اضطرابی

[...]

به نام ساقی دور پیاپی

که هم جام است و هم مستی و هم می

حریف خلوت هر درد آشام

سرانجام خمارِ بی سرانجام

نه از بد مستیِ کس در شکایت

[...]

دل از عشق محمد ریش دارم

رقابت با خدای خویش دارم

حقیقت ناز دارد بر مجازم

به معشوق خدای عشقبازم

درین میدان نیامد همچو من مرد

[...]

مهین پیغمبری از نسل آدم

جهان رحمت از یزدان مجسم

معمای خرد نازان به نامش

دو عالم جرعه ای از درد جامش

یتیمی ناز پرورد الهی

[...]

به چشم خویش دیدم عاشق مست

چو جان نقشی نهاده بر کف دست

به جان آن نقش بیجان را خریدار

وزان صورت به حیرت نقش دیوار

بران کاغذ نهاده دیدهٔ تر

[...]

شبی سرمایۀ اقبال جاوید

ز نورش جرعه ای در جام خورشید

نهفته گنج اسرار الهی

چو آب زندگانی در سیاهی

سوادش صیقل نور تجلّا

[...]

سعادت نامۀ اختر بلندی

به ذکر پیر یابد ارجمندی

نمودار پیمبر در دو عالم

محمد باقر آن روح مجسم

ز نام او سرافرازی بقا را

[...]

جهان نو زنده گشت از حسن تدبیر

به عدل شاه نورالدین جهانگیر

شه صاحبقران و صاحب اقبال

جوانبخت و جوانمرد و جوانسال

به خدمت بسته پیشش دست امید

[...]

سخن معشوقۀ عاشق مزاج است

سخن نا دردمندان را علاج است

خزانی نیست گلزار سخن را

بهار جان پرستار این چمن را

خدا را کس به چشم خود ندیدست

[...]

ز من عشق است هندستان زمین را

که عشق آنجاست مذهب کفر و دین را

گلستان گل جاوید عشق است

که صاحب طالعش خورشید عشق است

محبت آفتاب و برج شیر است

[...]

در افکندم به میدان گوی دعوی

به صوفی صورت ابلیس معنی

که بی دین خوانَدم ز افسانۀ رام

هدف سازم کنون از تیر الزام

نه پیر مجتهد اقوال کفّار

[...]

اگرچه خاطرم دریای رازست

که دریا را به غواصیم نازست

نگویم خسروم یا خود نظامی

که تابد از دلم معنی تمامی

سخن را آن خدا هست این پیمبر

[...]

شکر گفتارِ این شیرین فسانه

بدین آهنگ بسرود این ترانه

که رایی بود اندر کشور هند

به زیر خاتمش بنگاله تا سند

به شهر اود نامش راجه جسرَت

[...]

شبی از دور بینی خلوت آراست

ز هر یک اهل دانش مشورت خواست

برآمد از دل جسرَت دم سرد

حساب عمر خود پیرانه سر کرد

که عمرم را شمار از صد فزون است

[...]

چو ماه رام را پرتو عیان شد

هلال عید ماه آسمان شد

چو چشم دایه دید آن پارهٔ نور

بشسته در گلاب و مشک و کافور

به صد جان جای کردش مهد زرین

[...]

درآمد ناگه ا ز در حاجبِ بار

که بسوامتر زاهد آمد از غار

به استقبال جسرت رفت چون باد

برهنه پا دوان در پایش افتاد

جلای دیده داد از خاک راهش

[...]

چو بسوامتر رخصت شد ز جسرت

گرفته رام و لچمن را به صحبت

به عزم مالوه بس راه پیمود

که آنجاها عبادت گاه او بود

چو ره پیموده شد هفتاد فرسنگ

[...]

ز دانش داد زاهد پاسخ رام

که رایی بود در ستجگ، سگر نام

چو شاه اختران صاحب کلاهی

چو ماه آسمان انجم سپاهی

به فرمانش همه اقلیم ها رام

[...]

به عزم مالوه بس راه پیمود

که آن جا ی عبادت گاه او بود

همی رفتند تا در نیمۀ راه

بیابانی عجب دیدند ناگاه

مهیب و وحشت افزای و دژم روی

[...]