هیچ چیز از بی‌نهایت بی‌شکی

چون به سر ناید کجا ماند یکی

چون همه بر هیچ باشد از یکی

این همه پس هیچ باشد بی‌شکی

چون نیامد پیش، پیش از تو یکی

از پس تو باید آمد بی‌شکی

زانک رازم درنیابد هر یکی

راز بلبل گل بداند بی‌شکی

همچو من بر آب چون استد یکی

نیست باقی در کراماتم شکی

این همه خود رفت برگوی اندکی

تا تو کی خواهی شدن با من یکی؟

باد تگ می‌راند تنها بی‌یکی

دید بر دریا نشسته کودکی

لیک چون شد واجبم، چون من یکی

به ز چون تو صد هزاران، بی‌شکی

گفت من کی درفکندم با یکی

او درافکندست با من بی‌شکی

دل بگیرد زان خویشش بی‌شکی

بحر دارد، قطره خواهد از یکی

من چگونه خواب یابم اندکی

وام نتوان کردن این خواب از یکی

گر بسی بینی عدد، گر اندکی

آن یکی باشد درین ره در یکی

گر به دست این نخل می‌مالد یکی

آن همه یک موم گردد بی‌شکی

روزگاری شد که تا شد بی‌شکی

با تویی یِ تو یکی یِ من یکی

هر کسی گفتند آخر اندکی

با خود آی و بازگو از صد یکی

جمله می‌گفتند می‌باید یکی

کو خبر آرد ز مطلوب اندکی

عاقبت از صد هزاران تا یکی

بیش نرسیدند آنجا اندکی

هرک او را کشته باشد بی‌شکی

شاه از صد زنده نگذارد یکی

حال خود سر بسته گفتم اندکی

خود سخن دان داد بدهد بی‌شکی

شاه دان سرّ محمد بیشکی

لحمک لحمی بدانی خود یکی