که این جوزست از سر تا قدم پوست

که می‌افشاند او بر گنبد ای دوست

ندید او آن که زشتست این و نیکوست

ولی این دید کان از درگه اوست

چنان کارواح می‌دانند نیکوست

ولی یک روح را دارد ازان دوست

کرا داری تو از ما بیشتر دوست

اگر با ما بگوئی حال نیکوست

بدان کان جام جم عقلست ای دوست

که مغز تُست و حسّ تست چون پوست

که آن کس را که شاهت بندهٔ اوست

خداوندش منم کی دارمش دوست

چو من هم بنده‌ام حق را و هم دوست

که گوید حق تعالی بندهٔ اوست

ز خلقان کیست دشمن گیر یا دوست

که هم محتاج و هم درویشِ تو اوست

هلاک خود بخود کردن نه نیکوست

مگر عزم هلاک من کند دوست

زبان بگشاد پیر و گفت ای دوست

ندارم نقد جز مشتی رگ و پوست

مرا گفتا سه حاجت دارم ای دوست

برون می‌باید آمد با تو از پوست

مرا گوید ندارم موی تو دوست

که پنبه در دهان ِ مرده نیکوست

که تا من لحظهٔ ز اندیشهٔ دوست

نه از مغزم خبر دارم نه از پوست

همه دنیا چو مرداریست ای دوست

وزو مردارتر آنک از پی اوست

ازان توبه کند، آخر کسی اوست

که در صحن بهشتش ره دهد دوست

خدائی آنچنان میداردت دوست

ازان شادی توان گنجید در پوست؟

منم با این همه مشتاقم و دوست

اگر مشتاق من باشی تو نیکوست

که در خور نیست حق جز حق ای دوست

چه برخیزد ازین مشتی رگ و پوست

ازین بگذر خدا را باش کاصل اوست

دگر سر برنه و در سرکش ای دوست

چنان درجان او شوقیست از دوست

که نه از مغز اندیشد نه از پوست