نیندیشی که چون عمرت سرآید

بسی مهتاب در گورت درآید

درین اندوه جان از من برآید

بمیرم تا جهان بر من سر آید

نهادم وعده تا چون شب درآید

ترا صبحی ز وصل او برآید

اگر صد سال از این دعوی برآید

مگر بر جان من دنیا سرآید

اگرچه تنگ توپر شکّر آید

ولی گر شور باشی خوشتر آید

مگر امشب دمی از ما براید

وزین شادی غمی از ما سراید

نبودش صبر تا خود کی درآید

که آن چل روز بی پایان سرآید

گهرهای مرا کز دل دراید

ترا بخشم گرم از دل براید

نه چون ماهی که از ایوان درآید

نه چون سروی که از بستان برآید

مگر با تو براه تو درآید

مسلمان گردد و کارت برآید

دو روزی صبر کن تا جان برآید

ترا هر محنت و اندوه سرآید

ز اول صورت آخر سرآید

حقیقت پنج روز اینجا برآید

گر این صندوق من از چه برآید

مرا دنیا و دین بیشک سرآید

که فهم خلق دروی خوش برآید

ز جهل و کبر خود بیرون درآید

در این حقّه که پر از جوهر آید

در او دیدار ماه و اختر آید

ز درد عشق اگر جانت برآید

ترا هر روز یوسف بر سر آید

نیندیشی که چون عمرت سرآید

بسی مهتاب در گورت درآید

ز استغنا اگر فرمان درآید

همه امیّد معصومان سرآید

ز عشق ار ذرّهٔ در جان درآید

ز هر قطره دو صد طوفان برآید

بمردم کز دلم آنجا برآید

دمی بیشک دو صد دستان سرآید