هیچ کس را در خودیّ و بی‌خودی

زو نصیبی نیست الا الذی

حق برای جان آن شمع هدی

می‌فرستد امت او را فدی

چون درونت جمع شد در بی‌خودی

تو برون آیی ز نیکی و بدی

تا قیامت نیز چون من بی‌خودی

در سخن ننهد قلم بر کاغذی

وگر استاد اندر خانه بودی

بسی گفتی ز هر علم او شنیدی

خلاف حق اگر خواهی تو ضدّی

چو خواهی بر مراد او تو ندّی

اگر تو جام او نوشی چو مهدی

تو باشی در زمان خویش هادی

تو کوری صورت چیزی ندیدی

چو کوران دائماً گفت و شنودی

تو دیداری از آن بیچون نمودی

که درخود قبّهٔ گردون بدیدی

چنان در بیخوی بیعقل بودی

که خود میگفتی و خود میشنیدی

چون در این مدت چنین صامت بدی

شکر کاین ساعت چنین گویا شدی

بود در ملک بخارا عابدی

داشت دایم جا به کنج مسجدی

جمله رو کردند در راه بدی

جمله را شد پیشه کیش ملحدی

حیف باشد که کشی شمع خودی

بر طریق ظلم باشی و بدی

بود در بغداد عالی مسجدی

واندر آن مسجد نشسته عابدی

گه به عبّاد زمانه عابدی

گه سجود عاشقان را ساجدی

ور نداری این همه عیب و بدی

پس چو هم باشیم هر دو در خودی

با احد دور از عدد چون شنیدی

همچو جمعه نی خودی نه بیخودی

زانکه دایم او محب او بدی

کام خود از گفتهٔ او بستدی

آنچه ما دانیم از نیک و بدی

حکم کرده در ازل الّا الذی